Svarthöfði er áhugamaður mikill um íslensk stjórnmál og hefur raunar lengi verið. Jafnvel mætti segja hann vera eldri en tvævetur þegar að því kemur að rýna í og greina pólitíkina, sem löngum hefur verið kölluð list hins mögulega.
Og óneitanlega eru möguleikarnir nær óþrjótandi í pólitíkinni, eins og dæmin sanna. Ræður þar miklu hversu valkvætt minni kjósenda er, auk þess sem flokkshollusta hefur löngum verið slík að litlu máli skiptir hverja eða hvað stjórnmálaflokkarnir bjóða upp á hverju sinni. Ávallt mætir kjarnafylgið á kjörstað og setur krossinn á réttan stað.
Þegar núverandi ríkisstjórn var mynduð þótti sumum sem forystumenn ríkisstjórnarflokkanna væru komnir út á hálan ís; farnir að meðhöndla pólitíkina sem list hins ómögulega fremur en hins mögulega. Hvernig ættu Sjálfstæðisflokkurinn og Vinstri grænir, flokkarnir á andstæðum pólum hins pólitíska litrófs, að geta myndað starfhæfa ríkisstjórn?
Nú hefur þetta stjórnarsamstarf lifað í gegnum einar kosningar, í næstum sjö ár, og ekki verður betur séð en að forystumenn ríkisstjórnarflokkanna séu himinlifandi með samstarfið, telji það aldeilis hafa verið farsælt fyrir land og þjóð. Þeir benda á árangur stjórnarsamstarfsins: hagvöxtinn, verðbólguna, fjárlagahallann, vextina, ráðstöfunartekjurnar, heilbrigðiskerfið, velferðarkerfið, menntakerfið, útlendingamálin, orkuskiptin og innviðina. Þeir segja stöðuna á Íslandi hreint á heimsmælikvarða. Það má svo sem til sanns vegar færa, þótt Svarthöfði sé raunar þeirrar skoðunar að forystumenn ríkisstjórnarinnar misskilji mögulega formerki þess mælikvarða.
Forsætisráðherra ríkisstjórnarinnar, sem löngum hefur mælst vinsælasti stjórnmálamaður þjóðarinnar, fannst þessi árangur ríkisstjórnarinnar svo frábær að eðlilegt framhald sigurgöngunnar væri að gerast húsráðandi að Bessastöðum næstu 8-12 árin.
Forsætisráðherrann mátti hins vegar bíta í það súra epli að tapa með miklum mun í forsetakosningunum. Svarthöfði hyggur að flestir skýri það afdráttarlausa tap með því að kjósendur deili alls ekki hrifningu stjórnarherranna á afrekum ríkisstjórnarinnar, auk þess sem kosningaráttan, sem fyrrverandi forsætisráðherra lýsti sem „jákvæðri og heiðarlegri“, var þegar betur var að gáð hvorugt.
Strax eftir forsetakosningarnar birtist svo ný könnun á fylgi stjórnmálaflokkanna. Fylgi VG er komið niður í þrjú prósent og við búið að flokkurinn þurrkist af þingi. Báðir hinir stjórnarflokkarnir eru líka í sögulegu lágmarki og Svarthöfði fær ekki betur séð en að fylgi forsætisráðherrans fyrrverandi í forsetakosningunum sé áþekkt og samanlagt fylgi ríkisstjórnarflokkanna nú um mundir – nær því þó ekki alveg.
Viðbrögð formanns VG við þessari útþurrkun flokksins eru þau að nú þurfi að leita aftur í ræturnar og reka harða vinstri stefnu til að endurheimta fylgið. Fyrrverandi þingflokksformaður Sjálfstæðisflokksins skrifaði grein í Morgunblaðið í dag þar sem hann lýsir því að viðbrögð Sjálfstæðisflokksins við fylgistapi hans eigi að vera að leita aftur í sjálfstæðisstefnuna – sem flokkurinn týndi fyrir margt löngu.
VG og Sjálfstæðisflokkurinn ætla sem sagt báðir að endurheimta traust kjósenda með því að skerpa á „grunngildum“ sínum. Grunngildi þessara samstarfsflokka í ríkisstjórn eru hins vegar með öllu ósamrýmanleg. Ekki verður betur séð en að VG og íhaldið boði nú að pólitíkin sé list hins ómögulega. Svarthöfði er spenntur að sjá hvernig þeim tekst að skerpa á andstæðum grunngildum sínum saman í ríkisstjórn. Kannski hann fái sér bara popp og kók og halli sér aftur til að fylgjast með.
