Á dögunum birtist í einhverjum vefmiðlum frásögn um stöðumælavörð sem svaraði ökumanni fullum hálsi. Bíl var lagt ólöglega og vörðurinn ætlaði að sekta bíleigandann sem sætti sig ekki við það. Í orðaskaki sagði stöðumælavörðurinn eitthvað sem ökumanninum mislíkaði. Hann var fljótur að hafa samband við vefmiðla og stöðumælasjóð. Bílstjórinn varð þolandi í málinu og mikill píslarvottur enda sagðist hann enn vera að jafna sig eftir þessi orðaskipti.
Ég hef talað við marga stöðumælaverði sem segja ófagrar sögur af samskiptum sínum við ökumenn. Fólk missir glóruna yfir bílastæðasektum og lætur reiði sína bitna á vesalings stöðumælavörðunum. Þeir segjast venjulega þegja þunnu hljóði enda þýði ekkert að tala við þetta reiða fólk. Þeir vita líka að fjölmiðlar hafa mikla samúð með bíleigendum sem vilja ekki borga í stöðumæli. Strætóstjórar sem gefast upp fyrir endalausu áreiti og svara fyrir sig liggja líka vel við höggi í fjölmiðlum.
Í samfélaginu eru fjölmargir sem verða daglega fyrir bræði meðborgara sinna. Starfsmenn í matsal Landspítala tilheyra slíkum hópi. Ég hafði nokkra slíka til meðferðar þegar ég var á spítalanum. Misreiðir læknar og hjúkrunarfræðingar og aðrir hikuðu ekki við segja þeim til syndanna og lýsa því yfir að allt væri óætt í matsalnum. Fólki var uppálagt að svara engu enda var það tilgangslaust. Maturinn var annað hvort bragðlaus eða of kryddaður eða ekki nægilega fjölbreyttur. Allt var ómögulegt og ekki skepnum bjóðandi.
Þjónkun fjölmiðla við þetta reiða fólk hefur mér alltaf fundist óskiljanleg. Það er frétt ef stöðumælavörður svarar freka kallinum á 20 milljón króna jeppanum. Það er á hinn bóginn ekki frétt þegar starfsstúlka í mötuneyti Landspítalans grætur í vinnunni vegna þess að fjöldi vel menntaðra og vel meinandi starfsmanna skammar hana samfellt í þrjá klukkutíma vegna þess að „plokkfiskurinn sé óætur.“