Í lok mars 1949 fjölmennti fólk niður á Austurvöll til að mótmæla inngöngu Íslands í Nató. Mamma var með mig í rauðum barnavagni og saman flúðum við undan  táragassprengjum lögreglunnar gegnum miðbæinn. Ég átti eftir að taka þátt í mörgum mótmælaaðgerðum gegn her í landi, Víetnamstríðinu og Nató. Þessi mótmæli voru venjulega að frumkvæði vinstri flokkanna og einkenndust af mikilli þjóðerniskennd. Gengið var undir blaktandi íslenskum fánum og ættjarðarsöngvum. Mörg helstu skáld þjóðarinnar lögðu sitt af mörkum og ortu eldheit kvæði eða skrifuðu um erlenda íhlutun á Íslandi. Í verkum Halldórs Laxness og fleiri er endurtekið stef að aldrei megi selja landið. Barist var gegn Kanasjónvarpinu á Keflavíkurflugvelli vegna þess að íslenskri menningu stafaði hætta af einhliða amerísku sjónvarpsefni. Stofnaður var sérstakur stjórnmálaflokkur, Þjóðvarnarflokkurinn til varnar íslensku þjóðerni.

Vinstri flokkarnir með Alþýðubandalagið í broddi fylkingar voru málsvarar eindreginnar þjóðernishyggju en hægri flokkarnir voru meðmæltir aukinni samvinnu við erlend ríki. Þeir voru kallaðir landráðaflokkar enda var sagt að þeir vildu afhenda landið útlendingum.

Allt er í heiminum hverfult. Nú hefur þetta snúist við og vinstri flokkarnir Samfylking og VG kenna sig við alþjóðahyggju og fjölmenningu og saka andstæðinga sína um rasisma. Þjóðerniskennd og ættjarðarást eru orðin skammaryrði sem fæstir taka sér í munn. Sautjándi júní fellur í skuggann af Menningarnótt og Hinsegin dögum hjá vinstri meirihlutanum í Reykjavík. Málvöndunarmenn eru hafðir að háði og spotti á netmiðlum.

Enginn óttast lengur að landið verði selt. Það fæst gefins í boði sömu stjórnmálamanna. Skelfingar ósköp hefðu Jóhannes úr Kötlum og Guðmundur Böðvarsson átt erfitt með að staðsetja sig á þessu nýja pólitíska landakorti.