Fiskmeti og feitt kjet héldu lífi í okkar fámennu þjóð um aldir. Þó sjaldgæft væri að aðstæður gæfu tilefni til tilþrifa við matreiðslu var nokkur fjölbreytni undirbúning hráefnisins. Saltað, reykt, hangið, sigið og kæst – allt bar það merki þess að auka þurfti geymsluþol þess sem bera átti á borð. Nú er öldin önnur og víða á heimilum leynast matargerðarmenn sem töfra fram dýrlega rétti, hvort sem er úr kjeti eða fiski.
Svarthöfði var ekki sérlegur áhugamaður um fisk í æsku sinni. Það var helst ef á borðum var ýsa í raspi að hann lyfti brúnum. Síðar varð það skoðun Svarthöfða að það væri synd að sólunda veitingahúsaferð með því að panta fisk af matseðlinum. Eftir því sem árin hafa liðið af ævinni hefur þetta breyst og er svo komið að helst þarf fiskur að vera ítrekað í matinn í hverri viku og oftast valið úr fiskréttum á matseðlum veitingahúsa, þá sjaldan þau eru heimsótt.
Sú var tíðin að fiskur var ekki bara hollur heldur líka ódýr. Það hefur breyst. Hann er sennilega enn hollur en er nú orðinn munaðarvara og verðlagning hans sá þáttur sem helst hamlar því að fiskur sé í hvert mál. Nú mætti halda að það hefði þá gleðilegu aukaverkan að sjómenn beri meira úr býtum með hækkandi fiskverði. Það er hins vegar ekki að sjá. Vissulega eru kjör sjómanna sæmileg en einhverjir aðrir eru að maka krókinn í meira mæli en þeir gera.
Svarthöfði rak augun í frétt Morgunblaðsins af rekstri útgerðarfélags í sjávarplássi undan suðurströnd landsins. Þar segir frá hagnaði félagsins og að hann hafi numið sem svarar til 7,8 milljarða króna og hafi aukist um rúmlega þriðjung frá fyrra ári. Þetta er athyglisvert. Það skyldi þó ekki vera að útgerðarfélög þessa lands séu að raka til sín auknum tekjum í seinni tíð?
Það vakti ekki síður athygli að af fréttinni að dæma, gerir þetta útgerðarfélag upp rekstur sinn í Bandaríkjadölum. Skýtur það nokkuð skökku við því aðstandendur útgerðarfélagsins eru helstu bakhjarlar útgáfufélags Morgunblaðsins, sem barist hefur sleitulaust um árabil fyrir því að hér verði áfram haldið úti gagnslítilli og ónýtri mynt – íslensku krónunni.
Það eru greinilega uppgrip að vera í útgerð við strendur landsins og hafa aðgang að sameiginlegri auðlind landsmanna, svo að segja án teljandi endurgjalds. Nota svo afraksturinn til að kaupa hvert fyrirtækið af öðru í óskyldum rekstri, svo sem brauðgerð, kexverksmiðju, innflutning á mat- og munaðarvöru og … að ógleymdu blessuðu Morgunblaðinu sem stutt skal við hvað sem tautar og raular, í félagi við samlag skagfirskra bænda. Verja þarf nefnilega hagsmuni útgerðarinnar og krónunnar, þótt þeir noti hana ekki.
Í því sambandi minnir staða útgerðarfélagsins á vegprest: vísar veginn en fer hann ekki sjálfur.
