Það eru stór og mikilvæg verkefni fram undan. Verkefni sem skipta sköpum þegar kemur að velferð þjóðarinnar. Við höfum þar alla burði til að gera vel. Alla burði til að auka velsæld á hátt sem ekki eingöngu skilar sér til núverandi kynslóða heldur framtíðar kynslóða líka.
En tíminn líður og hann vinnur ekki með okkur. Verklagið við þessar aðstæður gerir það ekki heldur.
Hér eru teknar ákvarðanir eftir fyrir fram skilgreindum leiðum, ákvarðanir sem eru vel ígrundaðar og vel er vandað til. Hvað gerist svo? Þá er hikstað, tafið, endurskoðað og jafnvel bakkað. Stoppað aftur á byrjunarreit, kannski byrjað upp á nýtt. Eða bara stoppað alveg.
Ég ímynda mér að margir telji – og það skiljanlega – að ég sé hér að tala um almennt vinnulag ríkisstjórnarinnar. Ég er hins vegar að súmmera upp skilaboðin af haustfundi Landsvirkjunar sem ég sat í morgun. Eftir stöðnun og vandræðagang síðustu ára ríkir einfaldlega mikil óvissa um getu okkar til að standa við skuldbindingar í loftslagsmálum og til að standa undir orkuþörf íslensks samfélags í örum vexti. Það ríkir óvissa um getu stjórnvalda til að tryggja samfélaginu næga græna orku í náinni framtíð. Það hefði einhvern tímann þótt saga til næsta bæjar.
Hvað þarf til, til að laga þetta var spurt. Svörin voru alveg skýr.
Það þarf samstöðu. Það þarf samstillt átak. Það þarf að komast af stað.
Það er ekki boðlegt að orka stjórnvalda fari áfram að mestu í átök og hrossakaup við ríkisstjórnarborðið. Við þurfum starfshæfa ríkisstjórn sem ræður við verkefnið sem hún hefur tekið að sér. Við þurfum starfshæfa ríkisstjórn sem einbeitir sér að alvarlegri stöðu í efnahagsmálum og tekur raunverulega utan um heimilin í landinu. Við þurfum starfhæfa ríkisstjórn sem skilur stöðuna í orkumálum landsins, tekur ákvarðanir, og framkvæmir.
