Það er þungur og eflaust ævilangur dómur yfir íslensku bankakerfi að það kosti landsmenn meira að nota greiðslukort í útlöndum en að vera með seðla í veskinu upp á gamla mátann.
Þetta er svo galin staðreynd að vert er að endurtaka hana.
Svo dýru verði er hver og ein kortafærsla greidd að það borgar sig fyrir landann að vera með seðlabúnt í handraðanum á leið úr landi.
Það er varla að maður vilji trúa þessu.
En svona er þetta samt.
Íslenskt bankakerfi getur ekki keppt við gamaldags pappírspeninga.
Og þetta er gömul saga og ný. Og orsökina má vitaskuld rekja til þess að á Íslandi er notast við gjaldmiðil sem er ekki gerður fyrir lántakendur. Hann er aðeins ætlaður innistæðueigendum.
Önnur ástæða er vitaskuld sú að engir erlendir bankar hafa áhuga á því að taka þátt í krónuhagkerfinu og koma því ekki hingað til lands að etja kappi við fjármálafyrirtækin sem fyrir eru í landinu.
Þriðja ástæðan er svo álíka séríslensk og krónan. Afkoman er alltaf mæld í gróða fremur en ánægju viðskiptavina. Hagnaðurinn er öllu öðru yfirsterkari.
Þess vegna þarf almenningur á Íslandi að sætta sig við það alla sína hunds- og kattartíð – og þar er kominn lífstíðardómurinn – að eyða langtum stærri summu af ævitekjum sína í bankana en gengur og gerist í samkeppnislöndum.
Og þetta eru svo rosalegar tölur að það er með algerum ólíkindum að alþýða manna sé ekki fyrir langa löngu komin með potta sína og pönnur út á götur og torg til að berja framan við bankana í landinu. Kostnaðurinn af efnahagshruninu á sínum tíma er lítill miðað við uppsafnað stórtap heimilanna af viðskiptunum við íslenskt bankakerfi.
Það skýtur því skökku við, svo ekki sé meira sagt, að almenningur hangi heima á meðan hann er árum saman rændur og ruplaður af þessum fjármálakontórum sem svífast einskis til að smyrja ofan á gjöld sín og álögur.
„… það eru 118 prósentum hærri vextir á bílalánum á Íslandi en í Danmörku.“
Hvergi í Evrópu er vaxtamunur meiri en á Íslandi, altso misræmið á því hvað lántakandinn þarf að greiða í vexti og það sem innistæðieigandinn ber úr býtum.
Nýlegt dæmi sýnir hvernig bankarnir á Íslandi böðlast um samfélagið. Það eru 42 prósenta hærri yfirdráttarvextir á Íslandi en í Danmörku. Það eru 68 prósenta hærri vextir á húsnæðislánum á Íslandi en í Danmörku. Og það eru 118 prósenta hærri vextir á bílalánum á Íslandi en í Danmörku.
Og samt nota Danir krónur.
Að vísu tengda við evruna svo nemur ströngum vikmörkum.
Þetta er Íslandssagan í hnotskurn. Það er varla eða ekki hægt að fjármagna sig á Íslandi í krónum talið. Eina leiðin til að komast af á Fróni er að vera stórfyrirtæki svo hægt sé að gera upp bókhaldið í dollurum eða evrum.
En akkúrat svona er komið fyrir Íslandi.
