Ferðamenn á Íslandi hafa alltaf verið umdeildir. Í æsku minni voru sagðar sögur af túristum sem gistu hjá bændum. Þegar þeim var boðinn morgunverður stálu þeir öllum matnum af borðinu og skildu bóndann eftir dapran og steini lostinn. Ferðamenn voru sagðir ganga illa um „náttúruperlur“ og ganga örna sinna úti á víðavangi. Sjónvarpið sýndi oft myndir af túristakúk í miðri mosabreiðu og ferðamönnum við vegkantinn að gefa hestum harðbannað sætabrauð.

Á sama tíma vildu allir græða á ferðamönnum. Byggðarlög út um allt land reyna að búa til afþreyingu svo að rúturnar stoppi og hleypi út túristum. Menn hafa byggt upp flúðasiglingu, hvalaskoðun, íshella og óteljandi heitar laugar til að svamla í. Grindvíkingar komu sér upp þægilegu eldgosi fjarri byggð en þó í göngufæri. Á sama tíma er kvartað undan fjölda túrista og átroðningi á íslenska náttúru. Menn vilja bæði fá milljónir vel stæðra túrista til landsins og halda því ósnortnu. Allir vilja fá túrista í minjagripaverslanir við Laugaveg en á sama tíma á miðbærinn að haldast óbreyttur og krúttlegur.

Þessi þversögn endurspeglast í deilunum um Landmannalaugar. Má byggja upp nútímaaðstöðu eða á að halda öllu eins og það var í árdaga ferðamennskunnar? Allir vita að túristar kúka úti í móum ef þeir finna engin klósett. Samrýmist ósnortin náttúra kröfum nútímasamfélags um massatúrisma, virkjanir,  vegaframkvæmdir og göng í gegnum fjöll? Það verður ekki bæði sleppt og haldið.

Nú verður að safna saman valinkunnu gáfufólki og rétt hugsandi áhrifavöldum og náttúruunnendum til að svara þessari spurningu:

Hvernig er hægt að fá hingað forríka túrista sem skila skrilljónum í ríkiskassann án þess að hleypa þeim inn í landið?