Fjasið er þjóðaríþrótt Íslendinga. Í Íslendingasögum er fjallað um förukonur eða álitsgjafa sem fóru á milli bæja og fjösuðu og slúðruðu. Rekja má Njálsbrennu óbeint til slíkra áhrifavalda. Danskir embættismenn kvörtuðu undan fjasi og kvörtunarbréfum til konungs á liðnum öldum.
Ég er svo öflugur fjasari að ég skellti mér á ársfund Félags íslenskra fjasara (FAS) sem haldinn var í Breiðfirðingabúð (uppi) á dögunum. Fundarstjóri var Þór Saari fyrrum þingmaður. „Það er reginhneyksli að ég skuli ekki vera þingmaður eða sendiherra,“ sagði hann mæðulega.
Sjálfur stóð ég upp og kvartaði undan Eurovision. „Tónlistarsmekkur Evrópusambandsins er skelfilegur eins og allt annað frá Brüssel. Við fáum engin atkvæði en erum alltaf með besta atriðið.“ Svo fjasaði ég yfir yfirstandandi vætutíð, verðbólgu og ástandi vega.
Jónas Hallgrímsson skáld fjasaði undan pistlahöfundum sem héldu því fram að hann hafi verið drykkfelldur. „Ég var stakur reglumaður,“ sagði Jónas. „Þá sjaldan ég drakk var það alltaf öðrum að kenna.“
Þingmenn stjórnarandstöðunnar fjösuðu undan aðgerðarleysi ríkisstjórnarinnar í öllum málum. Kvenfélag sósíalista fjasaði yfir brosi Katrínar þegar hún hitti forsætisráðherra Ítalíu á fundi Evrópuráðsins. „Það er hneyksli að hún skuli hafa heilsað þessari konu brosandi með virktum. Hún átti að vera með fýlusvip og leiða hana hjá sér.“
Öflugasti fjasari þjóðarinnar, Björn Leví átti lokaorðið: „Fjasið er hluti af menningararfinum. Ég mun aldrei hætta að fjasa í ráðherrum, samþingmönnum og kjósendum.“ Hann leit yfir salinn og sá að fundarmenn voru á leiðinni út. „Svona er þetta líka í þinginu. Enginn nennir lengur að hlusta á gott fjas. Við verðum að skipta um þjóð í þessu landi.“
Ég fór heim og byrjaði strax að fjasa við konuna mína út af vinstri slagsíðunni á fréttastofu RÚV.
