Þetta segir í upphafi greinar Vilhjálms Bjarnasonar, fyrrum þingmanns, í Morgunblaðinu í dag. Hún ber fyrirsögnina „Útlendingamál í stjórnlausum farvegi“.
Segir Vilhjálmur að málefni útlendinga, sem óska eftir alþjóðlegri vernd hér á landi, hafi ekki haft mikið vægi þegar hann sat á þingi og það sama hafi gilt um fjárlögin, þar hafi málaflokkurinn ekki haft mikið vægi.
„Þó man ég eftir heiftarlegum deilum vegna veitingar ríkisborgararéttar af mannúðarástæðum til albanskrar fjölskyldu án nokkurra tengsla við landið. Eftir hrossakaup og hótanir um að taka þing í gíslingu fyrir jólaleyfi eitt árið var leyfið veitt. Þessi fjölskylda hefur horfið af landinu en í kjölfar þessa leyfis kom flóðbylgja umsókna frá sama landi,“ segir hann.
Hann víkur síðan að samtökunum „No Border“ og segir að hver sá sem dirfist að hafa aðra skoðun en þá stöðluðu skoðun, sem samtökin hafa, sé samstundis stimplaður mannhatari og rasisti og segir: „Ég ber hvort tveggja af mér en leyfi mér þó að staldra við þegar málefni alþjóðlegrar verndar stefna hraðbyri í kostnað sem nemur á annan tug milljarða í fjárlögum. Þá vaknar sú spurning: Hver eru mörk kostnaðarins?“
Hann segir síðan að fjárveitingar á fjárlögum séu sameiginlegur kostnaður þjóðarinnar og þessar fjárveitingar verði ekki notaðar í neitt annað. „Það vill nefnilega svo til að kostnaður vegna alþjóðlegrar verndar kann að eiga sér engin takmörk,“ segir hann síðan.
Hann bendir síðan á að fólk sem fer á milli landa af efnahagslegum ástæðum, til dæmis atvinnuleysi, sé ekki talið þurfa alþjóðlega vernd.
„Þrátt fyrir aukna bjartsýni við lok síðari heimsstyrjaldarinnar á síðustu öld fækkaði umsóknum um alþjóðlega vernd ekki, nema síður væri. Lengi var það svo að einstaka rússneskir sjómenn sóttu um vernd á Íslandi, en fóru við fyrsta hentugleika til Kanada eða Bandaríkjanna. Styrjaldarátök í Afríku eða Asíu hafa leitt af sér flótta fólks sem leitar betri framtíðar en vænta mætti í fyrirsjáanlegri framtíð í upplausn heimalandsins. Að ekki sé talað um bókstafstrú og kvenfyrirlitningu í löndum Múhameðstrúarmanna. Mannúð er ekki í hávegum höfð í slíkum löndum þar sem bókstafstrú lærisveina hefur náð yfirhönd,“ segir Vilhjálmur síðan.
Hann bendir síðan á mikinn fólksflótta frá Venesúela þar sem 30 milljónir búa og nefnir síðan að í Nígeríu búi 225 milljónir en hann viti ekki hversu margir þeirra myndu leita eftir vernd í öðru landi ef þeir hefðu tök á að komast á brott frá heimalandi sínu.
Hann segir liggja í augum uppi að Íslendingar geti ekki orðið bjargvættir íbúa þjáðra landa.
Hann víkur síðan að áhrifunum af komu fólksins hingað til lands og segir að þeirra gæti á húsnæðismarkaði, það þurfi að tryggja framfærslu þess og menntun.
