Svona hefst leiðari Fréttablaðsins í dag en hann skrifaði Elín Hirst. Hún bendir á að sumum fyrirtækjum hafi verið gert að loka samkvæmt sóttvarnaaðgerðum en sem betur fer hafi ríkissjóður getu til að hlaupa undir bagga en það hafi hann ekki endalaust.
„Ef þjóðfélagið heldur áfram að hálflamast hvað eftir annað vegna Covid mun það hafa alvarlegri og djúpstæðari áhrif. Eftir tveggja ára nánast linnulausa baráttu við að halda þjóðfélaginu gangandi þrátt fyrir Covid, er farið að reyna á þolrifin. Þríeykið góða er þó óþreytandi í að telja kjark í þjóðina. Stöndum saman, gætum að persónulegum sóttvörnum, gerum allt sem við getum til að forðast óværuna! En atvinnulífið er hart keyrt, skólakerfið sömuleiðis, svo ekki sé talað um heilbrigðiskerfið,“ segir Elín.
Hún bendir síðan á að í lyfjageiranum sé fólki orðið ljóst að bóluefnin, sem hafa verið þróuð fram að þessu, dugi ekki til frambúðar þrátt fyrir örvunarskammta því ný afbrigði komi stöðugt fram og áhrif bóluefnanna dvíni með tímanum. Það þurfi því ný bóluefni með aðra eiginleika til að glíma við veiruna. „Gömlu bóluefnin draga þó mikið úr veikindum, sem betur fer, en ný afbrigði gætu komið fram sem hegða sér öðruvísi. Auðvitað óskum við þess heitt að veiran veiklist og deyi út,“ segir hún.
Því næst víkur hún að framtíðarstefnunni: „En hver á framtíðarstefna að vera ef veiran lætur ekki undan? Hvernig eigum við að haga lífi okkar til þess að sem minnstur skaði verði á gangverki samfélagsins, á líkamlegri og andlegri heilsu, á börnum okkar og ungmennum sem nú fara á mis við marga hluti, til dæmis félagslíf sem þótt hefur sjálfsagt öllu ungu fólki til að þroskast og dafna, svo fátt eitt sé talið. Það þarf að skoða stöðuna alveg upp á nýtt, með langtímasjónarmið í huga. Vísindamenn, læknar og hjúkrunarfólk, stjórnmálamenn, forystumenn í atvinnulífinu og skólamálum verða að setjast niður strax og hefja samtal og búa til áætlun þar sem horft er lengra en tvær til þrjá vikur fram í tímann. Áætlun sem gerir ráð fyrir hinum ýmsu sviðsmyndum að framtíð með Covid. Aðgerðaáætlun um hvernig við komum í veg fyrir meira tjón á samfélagi okkar þegar til lengri tíma er litið. Að bíða og sjá hvað setur er ekki ásættanlegt plan lengur.“
