Einar S. Hálfdánarson hæstaréttarlögmaður segir Alþýðusamband Íslands brjóta Mannréttindasáttmála Evrópu með auglýsingum sem greiddar eru af þeim félögum sem greiða til ASÍ. Hann ræðir þetta í pistli sem hann skrifar í Morgunblaðið.
Einar hefur unnið svipað mál og hann ræðir í pistlinum fyrir Mannréttindadómstóli Evrópu er Vörður Ólafsson húsasmíðameistari hafði verið skyldaður til greiðslu félagsgjalda til Samtaka iðnaðarins en Vörður sætti sig engan veginn við að „félagsgjöldin væru notuð til pólitísks áróðurs um ágæti Evrópusambandsins“ eins og Einar orðar það í greininni. Vörður hafði sigur í málinu.
„Þannig er mál með vexti að skoðanafrelsi og félagafrelsi eru nátengd hugtök. Niðurstaða Mannréttindadómstóls Evrópu var að, að samanlögðu mati (e. in conjunction with) á ákvæðum Mannréttindasáttmála Evrópu um skoðanafrelsi og félagafrelsi, stæðist gjaldtakan ekki. Ekki þarf lengi að skoða viðkomandi ákvæði til að skilja niðurstöðuna,“ segir Einar.
Hann telur langlíklegast að löngu úrelt lög um stéttarfélög og vinnudeilur frá árinu 1938 standist ekki mannréttindaviðmið nútímans um skoðanafrelsi.
„Þau fela í sér skylduaðild að stéttarfélögum í raun. Enda eru þeir hér á landi sem ekki kjósa aðild illa settir eða útilokaðir hvað starfsmöguleika varðar. Hjá Mannréttindadómstóli Evrópu er slíkt athæfi margdæmt. Alþýðusamband Íslands hefur að undanförnu slegið um sig með heldur betur greindarlegum auglýsingum. Svo sem „það er nóg til“. Eva Peron hefði, af allri sinni afburðaþekkingu, sem best getað tekið undir með Drífu Snædal. Nema hvað; á því landi Evrópu sem ber, að öllu samanlögðu, hæstu skattbyrðina er auðvitað nóg til,“ segir Einar og bendir á að auglýsingar ASÍ séu kostaðar af þeirra félögum, hvort sem þeim líkar það betur eða verr.
Hann vill að þeir meðlimir ASÍ sem ósáttir eru með þetta láti þetta ekki viðgangast. Þeim sömu meðlimum er velkomið að vera í sambandi við Einar og segir hann ekkert að óttast þar sem „woke fólkið er sem sé pappírstígrisdýr“.
„Nú, eða kannski tekur Alþingi af skarið og tryggir lýðræði og lýðræðislega meðferð valds í íslenskum verkalýðsfélögum líkt og Mannréttindasáttmáli Evrópu kveður á um,“ segir Einar að lokum.