Þessi skopmynd sem birtist í tímaritinu New Yorker sýnir okkur það sem er að renna upp fyrir mörgum. Allir þessir fundir eru kannski ekki svo nauðsynlegir, sumir beinlínis tímasóun, og hinn gríðarlegi vöxtur í fundaferðum út um allar grundir er kannski ekkert sérlega gagnlegur.

Fundaferðir eru líka á sinn hátt orðnar bitlingar, stöðutákn líka, þeir sem fara á fundi eru mikilvægari í samfélaginu en þeir sem aldrei boðið á fund.

Kannski byggir þetta líka á venjum sem hafa orðið til í kringum stjórnunarfræði – og svo farið að vaxa eftir einhvers konar Parkinsons lögmáli.

Um daginn var mér sagður brandari um stofnun þar sem ein kona hafði haldið utan um allt skrifstofuhald lengi vel. Síðan eru liðnirnokkrir áratugir. Spurt var hversu margir gegndu nú starfi hennar? Það var stungið upp á tölunni 20.

En það var ekki rétt – svarið var nær því að vera hundrað og tuttugu.