Spennan hefur oft verið mikil á milli ríkjanna en inn á milli hefur slaknað á henni og ferðamenn hafa fengið að ferðast á milli ríkjanna, þau hafa átt í viðskiptum hvort við annað og rætt saman. En nú glymja stríðslúðrar hærra en lengi.
Orðræðan hefur harðnað og sífellt er látið reyna á gömul landamæri, sem ekki höfðu verið viðurkennd en voru virt, og ekki er að sjá að hægt sé að leysa málin á diplómatískan hátt.
Eftir síðari heimsstyrjöldina afhentu Japanir Kínverjum Taívan en Japanir höfðu hertekið eyjuna í stríðinu. Eftir heimsstyrjöldina braust borgarastyrjöld út í Kína og að lokum hörfuðu þjóðernissinnar til Taívan og stofnuðu lýðveldi þar en kommúnistar tóku völdin á meginlandinu.
Taívan varð náinn bandamaður Bandaríkjanna og á alþjóðavettvangi var landið fulltrúi Kína í rúmlega 20 ár. En í upphafi áttunda áratugarins breyttist það þegar Bandaríkin ákváðu að taka upp samvinnu við Kína. 1971 var Taívan vísað úr SÞ og Alþýðulýðveldið Kína fékk sætið. Það sama gerðist í mörgum öðrum alþjóðastofnunum, til dæmis hjá Ólympíuhreyfingunni.
Það er engin launung að Kínverjar vilja gjarnan ná yfirráðum á Taívan en hafa fram að þessu ekki haft hernaðarlega getu til þess en nú eru breyttir tímar. Bandaríkin selja mikið af vopnum til Taívan og hafa samþykkt umfangsmikil vopnaviðskipti að undanförnu sem Kínverjar eru allt annað en sáttir við. Kínverjar standa fast á því að Taívan sé óaðskiljanlegur hluti af Kína en íbúar á Taívan hafa engan áhuga á að verða hluti af Kína og væntanlega hefur sú þróun sem hefur átt sér stað í Hong Kong ekki verið til þess að fjölga þeim sem styðja hugmyndir um að landið verði hluti af Kína.