Greinin ber yfirskriftina „Versta stefnan“ en í henni gagnrýnir Hörður þær aðgerðir sem gripið hefur verið til.
„Ráðstafanir sem nú hefur verið gripið til, með því að stöðva nánast alla starfsemi í samfélaginu um ófyrirséðan tíma, eru bein afleiðing af lokunarstefnu Skimunarmeistarans, sem þríeykið studdi og ríkisstjórnin innleiddi, sem taldi fólki trú um að hægt yrði að lifa næsta eðlilegu og veirufríu lífi innanlands með því einu að halda útlendingum frá landinu. Það reyndist della,“
segir Hörður og bætir við að almenningur hafi talið að minni hætta væri á smiti eftir að hafa fengið skýr skilaboð frá stjórnvöldum um það. Með Skimunarmeistaranum á hann væntanlega við Kára Stefánsson, forstjóra Íslenskrar erfðagreiningar. Hann víkur síðan að því sem hann segir vera verstu stefnuna:
„Í stað þess að hafa meðalhóf að leiðarljósi, með því að halda landamærunum opnum með varúðarráðstöfunum og viðhalda hóflegum en fyrirsjáanlegum sóttvarnaaðgerðum innanlands með áherslu á mikilvægi einstaklingsbundinna sóttvarna, sitjum við nú uppi með verstu stefnuna – að kveikja og slökkva alfarið á samfélaginu á víxl. Verði þessum sveiflukenndu aðgerðum haldið til streitu í marga mánuði uns bóluefni er tiltækt, sem enginn veit með vissu hvenær verður, eiga þær eftir að valda óafturkræfum hörmungum fyrir lýðheilsu bæði til skemmri og lengri tíma litið – ekki hvað síst fyrir ungt fólk og þá sem minna mega sín í samfélaginu.“
Hann víkur síðan að yfirlýsingu sem á þriðja tug fræðimanna sendu frá sér í vikunni þar sem núverandi stefna, sem ræður ríkjum í baráttunni við heimsfaraldurinn, er harðlega gagnrýnd.
„Á það er bent að við vitum nú að hættan á því að deyja af völdum COVID-19 er þúsundfalt meiri hjá öldruðum og sjúkum en ungu fólki. Raunar sé veiran hættuminni börnum en margir aðrir sjúkdómar, meðal annars inflúensa. Markmið sóttvarnaaðgerða eigi þess vegna að beinast að því að takmarka dauðsföll og félagslegan skaða eins og mögulegt er þar til hjarðónæmi næst. Besta og mannúðlegasta leiðin til þess er að leyfa þeim sem eru í minnstri hættu að lifa eðlilegu lífi og auka þannig ónæmi gagnvart veirunni á sama tíma og viðkvæmustu hóparnir séu verndaðir,“
segir Hörður og segir að íslensk stjórnvöld ættu að taka mark á þessum ráðum og lýkur síðan grein sinni á að segja:
„Þríeykið er hið hæfasta fólk, sem allir styðja í sínu vandasama hlutverki, en rétt eins og með aðra sérfræðinga getur það villst af leið. Innan stjórnarmeirihlutans gætir vaxandi efasemda, bæði af hálfu ráðherra og þingmanna Sjálfstæðisflokksins, um margar af þeim íþyngjandi aðgerðum sem gripið hefur verið til og skort á aðkomu kjörinna fulltrúa að þeim. Það er gott og þó fyrr hefði verið. Spyrja þarf spurninga, hvar fjölmiðlar hafa í megindráttum fullkomlega brugðist, um rökin að baki meintu neyðarástandi – dauðsföll um alla Evrópu eru ekki fleiri en í meðalári – sem réttlæta ákvarðanir sem fela í sér að fólk án einkenna er sett í stofufangelsi, svipt lífsviðurværi án endurgjalds og ferðafrelsi þess takmarkað. Almannaheill er nefnilega margþættara og flóknara viðfangsefni en aðeins sóttvarnir.“
