Hann segir að þegar Lífskjarasamningurinn var undirritaður vorið 2019 hafi verið fallist á meiri launahækkanir en innistæða var fyrir gegn því að gerður var langur kjarasamningur og vegna væntinga um að vextir myndu lækka ef stöðugleiki á vinnumarkaði yrði tryggður. Nú hafi allar efnahagslegar forsendur samningsins brostið en þær grundvölluðust á áframhaldandi hagvexti og aukinni verðmætasköpun.
„Birtingarmynd þessarar mestu kreppu í hundrað ár er meðal annars tíu prósenta atvinnuleysi, 300 milljarða samdráttur í landsframleiðslu og hrun í útflutningstekjum þjóðarbúsins. Meirihluti aðildarfyrirtækja SA mun meta það sem svo að þau hafi litlu að tapa að slíta samningnum. Efnahagsstefna verkalýðshreyfingarinnar er á villigötum og grundvallast á rangri greiningu á vandanum,“
segir Hörður og bætir við að ekki sé um hefðbundna eftirspurnarkreppu að ræða heldur vanda vegna framboðsskells af völdum sóttvarnaraðgerða. Af þessum sökum hafi verðmætasköpun í hagkerfinu dregist mjög saman.
„Með lækkun vaxta og auknum ríkisútgjöldum hefur höggið verið mildað, með því að reyna að halda uppi eftirspurn og lækka fjármagnskostnað heimila og fyrirtækja, en stærsta áskorunin – ætli okkur að takast að búa til störf og minnka atvinnuleysi – er að draga úr óvissu og fá atvinnulífið til að fjárfesta á ný. Það mun ekki gerast með því að knýja fram launahækkanir með fjármunum sem fyrirtækin eiga ekki til með þeim afleiðingum að atvinnuleysi mun aukast enn og verðbólgan hækka. Þeim efnahagslögmálum hefur ekki verið kippt úr sambandi,“
segir Hörður og víkur síðan að verkalýðshreyfingunni:
„Skilningsleysi verkalýðshreyfingarinnar á stöðunni er átakanlegt. Hún hefur verið yfirtekin af fólki sem er heltekið af úreltri og hættulegri hugmyndafræði um viðvarandi stéttaátök. Sé það gagnrýnt hefur það fátt annað fram að færa en skítkast og gífuryrði í garð fólks sem er því ósammála um hvaða leiðir sé skynsamlegt að fara til að bæta lífskjör í landinu. Seðlabankastjóri, sem hefur staðið sig vel á erfiðum tímum, er þannig uppnefndur „einn af hrun-prinsunum“ fyrir það eitt að hafa starfað í greiningardeild í banka og varaformanni stjórnar Lífeyrissjóðs verzlunarmanna, sem hefur stýrt fjölskyldufyrirtæki farsællega til margra ára og farið fyrir Samtökum iðnaðarins, er sagt að snúa sér að því sem hún geri best, að framleiða ís – þegar hún leyfir sér að hafa skoðanir á hagsmunum sjóðfélaga,“
segir Hörður og bætir við að framganga formanna VR og Eflingar, sem séu stærstu stéttarfélög landsins, sé þeim til skammar en þeim standi örugglega á sama. Hann segir síðan að í fyrri efnahagskreppum hafi aðilar vinnumarkaðarins ásamt stjórnvöldum starfað saman og leitað lausna til að lágmarka skaðann en nú horfi öðruvísi við.
„Frá forsvarsmönnum verkalýðshreyfingarinnar koma engar tillögur að lausnum, aðeins hótanir ef ekki verður fallist á launahækkanir í dýpstu niðursveiflu lýðveldissögunnar. Í stað þess að horfast í augu við raunveruleikann, sem lýsir sér meðal annars í því að um þrjátíu þúsund manns verða án atvinnu þegar líður á veturinn, hafa þeir kosið að fara einföldu leiðina og taka á sig enga ábyrgð. Verði þeim að því,“
segir hann að lokum.
