Óli Björn Kárason, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, birtir í Morgunblaðinu í dag grein þar sem hann fer yfir málefni lífeyrissjóða, fyrst og fremst í ljósi umræðu undanfarið í tengslum við kjaradeilu Icelandair og Flugfreyjufélags Íslands (FFÍ). Sú ákvörðun Icelandair fyrir síðustu helgi að slíta samningaviðræðum og segja upp öllum flugfreyjum vakti hörð viðbrögð. Icelandair og flugfreyjur undirrituðu síðan nýjan samning um helgina sem núna er í atkvæðagreiðslu á meðal félaga í FFÍ. Þær raddir hafa heyrst að þetta útspil Icelandair hafi verið liður í að þvinga flugfreyjur í raun til að samþykkja kjarasamning sem þær höfðu áður fellt lítið breyttan.

Yfirlýsing Ragnars Þórs Ingólfssonar, formanns VR, í tilefni þessarar ákvörðunar Icelandair, vakti líka hörð viðbrögð, en hann beindi þeim tilmælum til fulltrúa VR í stjórn Lífeyrissjóðs verslunarmanna, að greiða atkvæði gegn því að sjóðurinn tæki þátt í hlutafjárútboði Icelandair.

Óli Björn Kárason telur að þessir atburðir séu tilefni til þess að auka valfrelsi í lífeyrismálum til að losa launafólk undan forræði forystumanna stéttarfélaga og auka möguleika til að nýta séreignarsparnað og byggja upp eigin lífeyrissjóð með milliliðalausir fjárfestingu í atvinnulífinu.

Óli Björn bendir á að Icelandair sé eitt stærsta og mikilvægasta fyrirtæki landsins og segir:

„Icelandair þarf ekki aðeins að ná samningum við starfsmenn og lánardrottna til að tryggja framtíð félagsins heldur einnig sækja aukið áhættufé frá fjárfestum. Lífeyrissjóður verzlunarmanna er einn stærsti hluthafinn með um 11,8% hlutafjár (miðað við síðustu áramót). Bókfært verðmæti eignarhlutarins er um 4,9
milljarðar.“

Icelandair þarf ekki aðeins að ná samningum við starfsmenn og lánardrottna til að tryggja framtíð félagsins heldur einnig sækja aukið áhættufé frá fjárfestum. Lífeyrissjóður verzlunarmanna er einn stærsti hluthafinn með um 11,8% hlutafjár (miðað við síðustu áramót). Bókfært verðmæti eignarhlutarins er um 4,9 milljarðar.“

Óli Björn segir að stjórnarmenn Lífeyrissjóðs verslunarmanna verði að hafa burði til að taka sjálfstæða ákvörðun sem byggi aðeins á faglegu mati og með hagsmuni sjóðsfélaga að leiðarljósi:

„Verði látið undan þrýstingi eða háværum og ofsafengnum yfirlýsingum glatast traustið sem nauðsynlegt er að stjórnir lífeyrissjóða njóti. Og eitt er víst: Það verður launafólk sem ber kostnaðinn, ekki hinir háværu.“