Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir iðnaðarráðherra telur að sundrung sé ein helsta ógn hins opna samfélags. „Nánar tiltekið sú tilhneiging að leita sér sífellt að óvinum og gera ágreining við þá að sínu stærsta og jafnvel eina viðfangsefni,“ segir Þórdís Kolbrún í pistli í Sunnudagsmogganum.
„Ég er auðvitað ekki að segja að við eigum að vera sammála um allt. En við eigum ekki að búa til sem mestan ágreining af sem minnstu tilefni. Ef við greinum sum ágreiningsmál samtímans, hér á landi og erlendis, kemur í ljós að stríðandi fylkingar eru vissulega ósammála um áherslur en meira og minna sammála um grundvallaratriði. Lykilsetning hjá báðum hópum er eitthvað á þessa leið: „Að sjálfsögðu er ég sammála því, en aðalatriðið er að …““
Þórdís Kolbrún tekur nokkur dæmi um „dæmigerðar rökræður“ í pistlinum. Hver setning byrjar á „Að sjálfsögðu er ég sammála […] en…“.
Þórdís segir að það séu tvær ástæður fyrir því að við deilum svona harkalega um mál, sem við erum meira og minna sammála um grundvallaratriðin.
„Í fyrsta lagi er raunverulegur áherslumunur til staðar. Hann ætti þó að vera hægt að ræða án æsings og stóryrða þannig að vandinn liggur annars staðar. Vandinn liggur í tortryggni um að hinn hópurinn meini það sem hann segir í fyrri hluta setningarinnar. Að orðin „að sjálfsögðu er ég sammála því að …“ séu yfirvarp, innantóm orð til að drepa málum á dreif. Viðkomandi sé í raun og veru alls ekkert sammála því sem hann segist vera sammála. Það er heilbrigt og eðlilegt að reyna að afhjúpa slíka hræsni. Að pota með rökum og beinskeyttum spurningum í málflutning „andstæðinga“ sinna til að athuga hvort hann er í raun og veru einlægur eða bara yfirvarp og plat. En það er engum hollt að burðast með þá skaðlegu sýn á lífið að allir sem hafa aðrar áherslur séu þar með að ráðast á manns eigin grundvallargildi; að þeir séu óvinir sem sé mikilvægt að skjóta í kaf með öllum tiltækum ráðum.“