„Ríkis­stjórnin þarf ekki frekari hvatningu. Þegar ríkið er farið að borga fyrir­tækjum fyrir að reka fólk hljóta allar góðu hug­myndirnar að vera búnar,“

segir Pawel Bartoszek, borgarfulltrúi Viðreisnar og forseti borgarstjórnar í grein í Fréttablaðinu í dag um ákvörðun stjórnvalda að borga laun starfsfólks einkafyrirtækja í uppsagnarfresti.

Hann segir að fyrirtæki sem ekki geti greitt laun í uppsagnarfresti séu í reynd gjaldþrota og þegar sé til staðar sjóður sem geri upp vangoldin laun við slíkar aðstæður, Ábyrgðasjóður launa:

„Þegar ríkið á­kveður að greiða laun í upp­sagnar­fresti án kröfu um gjald­þrot er það því varla að verja at­vinnu eða tekjur launa­fólks. Það er að verja hluta­fé,“

segir Pawel og nefnir að hlutafélög með takmarkaða ábyrgð séu stórkostleg uppfinning en ríkið ætti helst aldrei að styðja við þau:

„Þau gera fólki mögu­legt að fara út í rekstur án þess að hætta á að tapa al­eigunni ef reksturinn gengur ekki vel. En þeir sem leggja til eða kaupa hluta­fé vita líka að þetta er alltaf á­hættu­fjár­festing sem getur auð­veld­lega glatast öll. Það gerist líka oft. Ef þeir sem fyrir­tækið skuldar hafa trú á því að það geti starfað á­fram og greitt til baka þá geta þeir samið um af borganir og haldið fyrir­tækinu lifandi. En ef kröfu­hafarnir hafa sjálfir ekki slíka trú er ekki sjálf­gefið að ríkið eigi að leysa þá af hólmi og gefa fyrir­tækinu peninga til að það geti haldið sér á floti. Raunar ætti það helst aldrei að gera það.“

Áhættufjárfesting skekkir markaðinn

Pawel segir að markaðslögmálin hafi verið skekkt með þessari aðgerð ríkisins:

„Mörgum að­gerðum ríkisins er ætlað hvort tveggja: að a) bjarga stöndugum fyrir­tækjum og b) ekki gefa pening til fyrir­tækja sem þurfa hann ekki (sem sagt: stöndugra fyrir­tækja). Þetta er aug­ljós inn­byrðis mót­sögn sem skapar furðu­legar leik­reglur á markaði.“

Þá nefnir Pawel kostnaðinn og spyr hvort skynsamlegt sé að breyta leikreglunum :

„Auð­vitað er rétt að reyna að halda uppi at­vinnu­stigi og tryggja að vel­ferðar­kerfið geti tekið á móti þeim sem nú missa vinnuna. En að­gerðir ríkis­valdsins eru þegar orðnar mjög dýrar. Það sem kynnt hefur verið kostar 350 milljarða. Stór hluti þeirra að­gerða miðar að því að breyta leik­reglum frjáls markaðar og að lág­marka tap vegna á­hættu­fjár­festinga. Það má spyrja sig hvort það sé til lengdar skyn­sam­legt.“