Björn Jón Bragason sagnfræðingur og lögfræðingur ritar pistil í nýjasta helgarblað DV þar sem hann leiðir líkur að því að forystumenn verkalýðshreyfingarinnar séu að tala gegn eigin hagsmunum með yfirlýsingum sínum í garð stjórnenda Icelandair. Björn Jón rifjar upp í greininni að það hafi verið lífeyrissjóðir landsmanna sem endurreistu félagið á sínum tíma:
„Icelandair hafði lent í eignarhaldi banka sem ekki gat gengið. Framtakssjóðurinn hafði afl til að koma félaginu á rétta braut, studdur af Lífeyrissjóði verslunarmanna og Lífeyrissjóði starfsmanna ríkisins. Framtakssjóðurinn hagnaðist um alls 47,7 milljarða króna, en það var hvorki meira né minna en 110% ávöxtun á stuttum líftíma sjóðsins. Í núverandi ástandi í þjóðfélaginu vantar tilfinnanlega öflugan fjárfestingasjóð af þessu tagi.“
Í greininni er líka fjallað um sterka stöðu verkalýðshreyfingarinnar og til marks um það þá nam samanlagt bókfært eigið fé tveggja stærstu stéttarfélaga landsins, VR og Eflingar, nam rúmum 25 milljörðum króna í árslok 2018.
Björn Jón nefnir í pistilinum að Icelandair, eitt mikilvægasta fyrirtæki landsins, rói nú lífróður:
„Bogi Nils Bogason, forstjóri þess, hefur ekki dregið neina fjöður yfir það að launakostnaður flugstétta vegi þar þyngst og í innanhússkeyti til starfsfólks – sem Ríkisútvarpið sagði frá – kom fram að á sama tíma og unnið væri nótt við dag að bjarga fyrirtækinu fyndi hann að helsta fyrirstaðan værum „við sjálf, starfsfólkið sem starfar hjá fyrirtækinu“. Drífa Snædal, forseti Alþýðusambandsins, sagði þessar fullyrðingar „einstaklega ósvífnar“. Ragnar Þór Ingólfsson, formaður VR, lét einnig í sér heyra og kvaðst vera orðinn „þreyttur á því að alltaf skuli starfsfólkið vera aðal vandamálið þegar illa gengur þegar annað er augljóst“.
Digurbarkalegar yfirlýsingar koma engum að gagni þegar svo miklir þjóðhagslegir hagsmunir eru í húfi. Öllum er ljóst að draga þarf verulega úr kostnaði eigi Icelandair að lifa af.“
Þjóðfélagið sé ein órofa heild og hagsmunir rækilega samtvinnaðir, segir Björn Jón:
„…sér í lagi í ljósi beinna ítaka sjóða launafólks í stærstu fyrirtækjum landsins, og þegar eitt mikilvægasta fyrirtæki landsins rær lífróður skiptir máli að talsmenn launafólks leiti allra leiða til verja tilverugrundvöll þess. Alvöruforystufólk verður að geta hafið sig yfir sífellt karp á götuhornum um allt og ekki neitt“.