Þetta er umfjöllunarefni í grein eftir Björn Leví Gunnarsson, þingmann, í Morgunblaðinu í dag en hún ber yfirskriftina „Lífeyrir og þingfararkaup“. Í greininni segir hann að til að allrar sanngirni sé gætt þá hafi launin hækkað þann 1. janúar síðastliðinn samkvæmt lögum en gleymst hafi að greiða hækkunina.
„Ríkisstjórnin mundi allt í einu eftir því þegar næsta hækkun hinn 1. júlí næstkomandi átti að koma til framkvæmda. Þeirri hækkun var blessunarlega frestað en þau hættu allt í einu að gleyma hækkuninni sem átti að verða 1. janúar.“
Segir Björn sem segist hafa fylgst vel með hvort fjárheimild til hækkunar væri í fjárlögum fyrir 2020 en þar sem það hafi ekki gerst hafi hann talið að hækkuninni yrði sleppt.
„Því fylgdist ég vel með næstu launaseðlum og það reyndist rétt. Engin launahækkun. Flott, ég hafði ekki yfir neinu að kvarta og enginn annar sagði neitt heldur. Það var greinilega engin eftirspurn eftir þessari launahækkun, hún gleymdist og enginn kvartaði.“
Segir Björn og bætir við:
„Þessi launahækkun er dálítið undarleg, hún er nefnilega reiknuð miðað við launaþróun ársins 2018 en hækkuninni var frestað í fyrra vegna lífskjarasamninganna. Þingmenn og ráðherrar eru semsagt að fá mjög gamla launahækkun vegna launaþróunar ársins 2018 fyrst núna. Launahækkun sem enginn vildi greinilega fá því það kvartaði enginn þegar hún kom ekki.“
Því næst víkur hann að því sem hann segir vera enn áhugaverðara. Það er að reiknuð launaþróun 2018 sé 6,3%. En samt sem áður hafi lífeyrisþegar aðeins fengið 4,7% hækkun fyrir 2018 en samkvæmt lögum um almannatryggingar eigi lífeyrisþegar að fá annaðhvort hækkun samkvæmt launaþróun eða verðbólgu, hvort sem er hærra.
„Þessir tveir hópar, lífeyrisþegar annars vegar og þingmenn og ráðherrar hins vegar, eru semsagt að fá hækkun launa samkvæmt svipuðum viðmiðum. Launavísitala fyrir árið hækkaði meira að segja um 6,45% og útskýrist mismunurinn á því að hækkun þingmanna miðast bara við launaþróun opinberra starfsmanna. Með réttu hefði því lífeyrir almannatrygginga átt að hækka um 6,45%, meira en laun þingmanna. Það gerðist hins vegar ekki af því að lífeyrir hækkar samkvæmt spá og sú spá hefur alltaf verið vanmetin og hefur aldrei verið leiðrétt afturvirkt. Laun þingmanna eru hins vegar hiklaust leiðrétt afturvirkt. Lífeyrir er lífsnauðsynlegur en er líka fátæktargildra. Lífeyrir nær hvorki að halda í við launaþróun né verðbólgu og er skertur í allar áttir ef fólk vogar sér að reyna að bjarga sér sjálft með smávægilegum aukatekjum.“
Segir Björn sem lýkur grein sinni á því að vitna í nýleg ummæli félagsmálaráðherra:
„Félagsmálaráðherra vísaði um daginn í ummæli Ghandis, að fátækt væri ljótasta form ofbeldis, og þau ummæli Kims Larsens að hinir sterku sæju yfirleitt um sig sjálfir. Forgangsröðun ríkisstjórna ætti að vera hjá þeim sem eru í veikri stöðu. Launahækkanir sýna forgangsröðunina, svart á hvítu.“
