Eftir hrun var samfélagið merkilega galopið – umræðuvettvangurinn var stór og lifandi. Því miður gufaði þessi andi fljótt upp, maður hélt að breytinga væri að vænta, en það reyndist í rauninni ekki vera. Þetta á svosem ekki bara við um Ísland – svona var þetta út um víða veröld. Margir trúðu því reyndar á þeim tíma að internetið yrði til mikils gagns í þjóðfélagsumræðu og lýðræðisþróun, það hefur reynst vera tálsýn. En það er önnur saga.
Á þessum tíma kynntist maður ýmsu fólki sem maður hefði kannski ekki hitt annars. Þetta fólk var á mismunandi stað í pólitík, en það var áhugasamt, hugsandi og gagnrýnið. Það var líka eins og væri dálíítið að losna um girðingarnar í pólitíkinni – sem er ólíkt þeim garra og þeirri tortryggni sem ríkir núna.
Einn af þessum mönnum sem ég nefni hér er Elías Pétursson. Hann var jarðvinnukarl í Mosfellsbæ, þannig lýsti hann sér sjálfur, fyrirtækið hans átti í erfiðleikum í hruninu og Elías hafði lítið fyrir stafni. Hann fór að velta fyrir sér þjóðfélagsmálum. Við hittumst reglulega og spjölluðum saman – þekktumst ekkert áður. Það voru gefandi og skemmtileg samtöl. Mér fannst Elias býsna glöggur og dáðist að því hvernig hann reyndi sjálfur að skoða mál og taka afstöðu til þeirra – ekki bara láta mata sig á viðteknum skoðunum. Við vorum alls ekki alltaf sammála – en samband okkar gat vel þolað það, við erum báðir frekar kurteisir menn.
Elías söðlaði svo alveg um. Fór í háskólanám og næsta sem ég vissi af honum var að hann var orðinn sveitastjóri í Langanesbyggð. Það kom pínulítið á óvart, en ég taldi mig vita að hann yrði góður í því starfi. Hann hefur verið eystra í sex ár. Við hittumst þar stuttlega í september – og ég sá ekki betur en Þórshöfn sé býsna blómlegur staður þótt afskekktur sé. Myndin er tekin af okkur á Þórshöfn í haust.
Í dag frétti ég svo að búið sé að ráða Elías sem bæjarstjóra í Fjallabyggð. Mér finnst málið vera mér pínulítið skylt, hafandi nýlega lokið við að gera fimm þátta sjónvarpsséríu um Siglufjörð. Ég álít að þetta sé fagnaðarefni og held að Elías eigi eftir að reynast vinum mínum á Tröllaskaga vel. Hann er heiðarlegur, málefnalegur og góðviljaður. Þetta er örugglega ekki auðvelt starf, í öllum sveitarfélögum eru jarðsprengjusvæði þar sem er best að stíga varlega til jarðar, en ég treysti Ella ágætlega til þess.
Hér er svo mynd af Eliasi í Silfrinu stuttu eftir hrun.