Samtök fyrirtækja í sjávarútvegi birta á heimasíðu sinni samanburð á þróun eiginfjár fyrirtækja í sjávarútvegi annarsvegar og annarra fyrirtækja hinsvegar.
Niðurstaðan er sú að frá árinu 2002 hafi eigið fé í sjávarútvegi næstum þrefaldast á tímabilinu, úr 128 milljörðum króna í 341 milljarð árið 2018.
Hinsvegar hefur eigið fé annarra fyrirtækja á landinu sexfaldast á sama tíma, farið úr 502 milljörðum í tæplega 3000 milljarða.
Um þetta segir á vef SFS:
„Sumir kunna að benda á að fyrirtækjum í viðskiptahagkerfinu hafi fjölgað á tímabilinu, en fækkað í sjávarútvegi og því sé eðlilegt að eigið fé hafi aukist meira í viðskiptahagkerfinu. Slík ábending er sannanlega réttmæt. Ef hins vegar er leiðrétt fyrir breytingum á fjölda fyrirtækja, þá þrefaldaðist eigið fé á hvert fyrirtæki í sjávarútvegi á tímabilinu 2002-2018, en það hins vegar fjórfaldaðist í viðskiptahagkerfinu á sama tíma. Meiri aukning hefur því verið á eigin fé í viðskiptahagkerfinu á nefndu tímabili heldur en í sjávarútvegi.“
Staksteinar Morgunblaðsins skrifa um þennan samanburð í dag og telja hann forsendu fyrir lækkun veiðigjalda, eða jafnvel afnám þeirra:
„Þó að deila megi um þennan samanburð eins og annan og um það hvort að eigið fé sé rétti mælikvarðinn er þessi samanburður vissulega áhugaverður, ekki síst í ljósi söngsins sem heyrist oft um að sjávarútvegurinn eigi ekki aðeins að búa við skattlagningu umfram aðrar greinar, svokölluð veiðigjöld, heldur einnig að þessir skattar þurfi að hækka.
Sú ályktun sem draga má af samanburði á þróun eigin fjár í sjávarútvegi og í öðrum greinum er alls ekki að ástæða sé til að hækka veiðigjöld. Þvert á móti styður þessi samanburður þá skoðun að veiðigjöldin eigi annaðhvort alls ekki rétt á sér eða séu of há.
Þegar við bætist að sjávarútvegur erlendis, sem keppir við íslenskan sjávarútveg, er ríkisstyrktur sést enn betur hve óeðlileg þessi sérstaka skattlagning er og hversu fjarstæðukennd krafan er um að auka hana enn frekar.“
