Ólöf Skaftadóttir, einn ritstjóra Fréttablaðsins, fjallar um Seðlabankann og Má Guðmundsson seðlabankastjóra í leiðara dagsins. Sem kunnugt er þá eru vinnubrögð Seðlabankans og Más Guðmundssonar undir smásjá fjölmiðla vegna námsstyrks sem Ingibjörg Guðbjartsdóttir, þáverandi framkvæmdastjóri gjaldeyriseftirlits bankans, hlaut. Er talið að hún hafi fengið um 18 milljónir króna af skattfé í styrk fyrir MPA-nám sitt í Harvard háskólanum í Bandaríkjunum, en hún kom ekki aftur til starfa fyrir Seðlabankann.
Hefur Seðlabankinn nú höfðað mál gegn blaðamanni Fréttablaðsins til þess að forðast að opinbera upplýsingarnar, þó svo úrskurðarnefnd upplýsingamála hafi komist að þeirri niðurstöðu að bankanum bæri að afhenda umbeðnar upplýsingar.
„Þessi furðulega vegferð Seðlabanka Íslands, opinberrar stofnunar, er ekki einsdæmi. Leitun er að stofnun sem gerir blaðamönnum erfiðara fyrir að afla upplýsinga. Oft hefur þurft að gera hlé á fréttaflutningi vegna tregðu stofnana við að upplýsa um brýn mál. Fjölmiðlarnir þurfa svo að standa undir dýrum málarekstri til að fá upplýsingar sem varða almenning. Í þessu tilfelli til að forðast skýringu á því að skattgreiðendur borgi hátt á annan tug milljóna fyrir starfslok embættismanns,“
segir Ólöf.
Már Guðmundsson seðlabankastjóri lætur af störfum þann 20. ágúst. Ljóst er að hann er umdeildur, enda fjölmörg hneykslismál komið upp í stjórnartíð hans, bæði stór sem smá:
„Bankinn, undir forystu Más, hefur stofnað til fjölda mála sem ekki þola skoðun. Alvarlegast er að fjöldi mála hefur skaðað einstaklinga og fyrirtæki – bankinn hefur verið gerður afturreka með tugi mála eftir kærur. Svo hefur hann útdeilt stjórnvaldssektum á fjölda fyrirtækja sem dómstólar fella úr gildi jafnharðan. Alltaf stendur á svörum frá bankanum. Minni mál, líkt og kaup á jólagjöfum til starfsmanna og spurningar um af hverju verk eftir Gunnlaug Blöndal var fjarlægt af einni skrifstofu bankans, vefjast ekki síður fyrir stjórnendum en stóru málin.“
Ólöf segir að Már Guðmundsson þurfi að draga hausinn úr sandinum:
„Bankaráðið, sem á að veita stjórnendum bankans aðhald, stendur ekki í stykkinu. Stjórnmálamenn hafa skilað auðu og leyft embættismönnum að ganga sjálfala. Það ríkir óstjórn í bankanum. Seðlabankinn skýlir sér bak við sjálfstæði, en það nær til peningastefnunnar en ekki rekstrar. Það gefur honum ekki heimild til að haga sér eins og ríki í ríkinu. Tími er til kominn að seðlabankastjóri dragi höfuðið upp úr sandinum. Hann getur alveg frestað hinu óumflýjanlega en um óstjórnina í Seðlabankanum verður fjallað þó að þóttafullum stjórnendum bankans líki það illa.“
