Á Vestfjörðum fer rafmagnið 60-80 sinnum á ári. Þegar það gerist taka varaaflsstöðvar við. Sú nýjasta er í Bolungarvík, en hún komst í gagnið árið 2015. Varaaflsstöðvarnar á Vestfjörðum brenna árlega um 500 tonnum af díselolíu við framleiðslu rafmagns og spyr Guðmundur Gunnarsson, bæjarstjóri Ísafjarðarbæjar, hvort slíkt sé ásættanlegt og eðlilegt að svo lítið hafi breyst á 60 árum:
„Vissulega er orkan hreinni og rafmagnsleysi varla daglegt brauð en staðreyndin er samt sú að á Vestfjörðum brennum við 500 tonnum af díselolíu til að framleiða rafmagn á hverju einasta ári. 500 tonnum! Er það eðlilegt? Og kannski mikilvægasta spurningin af þeim öllum: Er það ásættanlegt? Í landi sem býr við ofgnótt hreinnar orku. Á tímum þar sem þorri fólks er að vakna til meðvitundar um loftslagsmál. Við verðum líka að hafa kjark til að tækla stóru málin.“
Uppsetning Hvalárvirkjunar í Ófeigsfirði á Ströndum, sem er í orkunýtingarflokki, er eitt stærsta skrefið í átt að hringtengingu rafmagns á Vestfjörðum og þar með yrði loksins komið á viðundandi raforkuöryggi á svæðinu. Afl virkjunarinnar yrði 55 MW og orkuframleiðslan 320 GWh á ári, sem er meira en heildarnotkun á öllum Vestfjörðum.
Með slíkri hringtengingu og langtum meira raforkuöryggi má ætla að hlutverk varaaflstöðvarinnar minnki til muna og vestfirðingar þyrftu ekki að brenna díselolíu til að hlaða rafmagns- og Hybrid bíla sína.
Umhverfisáhrif virkjunarinnar yrðu þó mikil og hefur styr staðið um virkjunina vegna þessa. Hefur orðræðan gjarnan farið í hefðbundnar skotgrafir, sem teiknuð er upp sem landsbyggðin gegn höfuðborgarbúum. Gagnrýna heimamenn gjarnan það viðhorf „sérfræðinga að sunnan“ að þeir megi ekki hlutast til um sína heimabyggð án þess að fá á sig umhverfissóðastimpil. Á meðan megi allskyns uppbygging eiga sér stað á höfuðborgarsvæðinu, án þess að mikið heyrist í umhverfisverndarsinnum.