„Það blasir við að þetta ríkisstjórnarsamstarf er lýjandi fyrir flokkinn og dregur úr honum þrótt og kjark. Fjölmargir kjósendur hans eru farnir að líta í aðrar áttir,”
segir Kolbrún Bergþórsdóttir um VG í leiðara Fréttablaðsins í dag.
Hún segir ljóst að þó svo að ekki hafi aðrir skynsamlegir kostir verið í boði þegar ríkisstjórnin var mynduð, sé ljóst að örlög VG séu ráðin í næstu kosningum :
„Vitað var að þetta samstarf yrði áhættusamt fyrir Vinstri græna en flokksmenn bitu á jaxlinn. Þeim fannst ýmislegt á sig leggjandi til að formaður þeirra yrði forsætisráðherra og Katrín Jakobsdóttir hefur staðið sig með mikilli prýði í því embætti. Það er þó orðið deginum ljósara að þessi ríkisstjórn er einnota. Henni verður kastað í næstu kosningum. Þetta hljóta Vinstri grænir að vita og helsta áhyggjuefni þeirra hlýtur að vera hversu mikið þetta ríkisstjórnarsamstarf hefur skaðað þá.”
Það er lífseig kenning að samstarfsflokkar Sjálfstæðisflokksins í ríkisstjórn líði gjarnan fyrir það samstarf í könnunum og kosningum. Kolbrún segir að það þurfi bjartsýnisdaga til að aðrir flokkar réttlæti slíkt samstarf:
„Á bjartsýnisdögum sínum á velmeinandi fólk sem ekki styður Sjálfstæðisflokkinn það til að hugsa sem svo að þessi stærsti flokkur landsins sé ekkert svo slæmur. Það er til dæmis fínt að trúa á frjálst framtak einstaklingsins meðan viðkomandi er ekki að svína á öðrum. Það er líka allt í lagi að einhverjir auðgist meir en aðrir meðan þeir skila sínu til samfélagsins en eru ekki að skjóta gróðanum undan. „Það má alveg vinna með þessum flokki eins og öðrum,“ hugsar bjartsýnismaðurinn. En það bregst vart að þegar þessi hugsun er farin að hreiðra um sig, gera og segja forystumenn Sjálfstæðisflokksins hluti sem ekki er hægt að sætta sig við,”
segir Kolbrún og rifjar upp orð Bjarna Benediktssonar í kjölfar Samherjamálsins, að rót vandans séu spillt stjórnvöld í Namibíu:
„Rétt eins og Samherjamenn hafi ekki átt annan kost en að ganga inn í spillt kerfi og vinna innan þess þar sem það sé eiginlega eina leiðin til að geta grætt í landi eins og Namibíu. Þannig gerast nú bara kaupin á eyrinni, hugsar frjálshyggjufólkið í Sjálfstæðisflokknum, sem lítur svo á að gróði sé alltaf góður.”
Telur Kolbrún að forsætisráðherra hefði alltaf mótmælt slíkri nálgun, væri hún ekki í samstarfi með Bjarna:
„En það er ómögulegt annað en að ætla að Katrínu Jakobsdóttur hafi verið brugðið vegna þess viðhorfs sem opinberaðist í orðum manns sem hún ákvað á sínum tíma að ganga til samstarfs við. Það getur heldur ekki verið að henni þyki eðlilegt að sjávarútvegsráðherra landsins, Kristján Þór Júlíusson, sitji sem fastast á ráðherrastóli, þrátt fyrir að vera tengdur Samherja ofur sterkum böndum.
Allir vita að Vinstri grænir hefðu í stjórnarandstöðu gagnrýnt Bjarna Benediktsson af sömu hörku og Samfylkingin vegna orða hans og jafnframt þrumað að sjávarútvegsráðherra yrði að stíga til hliðar. Flokksforysta Vinstri grænna gerir það vitanlega ekki, hún ætlar sér að þrauka í ríkisstjórnarsamstarfi sem er orðið þrúgandi fyrir flokkinn. Hinir almennu flokksmenn hljóta að vera miður sín. Skiljanlega.”
