Eyþór Arnalds, oddviti Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík, er til viðtals í Viðskiptablaðinu í dag. Þar fer hann meðal annars yfir muninn á rekstri fyrirtækis og Reykjavíkurborgar, skortinn á dýnamíkinni á hinum stóra vinnustað og gagnrýnir húsnæðisstefnu borgaryfirvalda.
Eyþór segir að síðastliðin fimm ár hafi fólki fjölgað hraðar á landsbyggðinni en í höfuðborginni:
„Þetta er ekki þétting byggðar heldur dreifing. Þegar við metum stefnuna af verkunum en ekki ásetningi hefur stefna Reykjavíkurborgar í húsnæðismálum síðustu ár verið dreifbýlisstefna í reynd.“
Þá gagnrýnir Eyþór húsnæðisstefnu borgaryfirvalda, en hann segir úrræði meirihlutans vera sem plástur eftir að skaðinn sé skeður:
„Það er ekki eins og vandinn hafi sprottið upp úr þurru á einni nóttu heldur er hann afleiðing af stefnu Reykjavíkurborgar og hefur undið upp á sig í langan tíma. Í Reykjavík er staðan á húsnæðismarkaði þannig að töluvert framboð er á dýru húsnæði í dýrum hverfum og margt bendir til að eftirspurn á þessum hluta markaðarins hafi nú þegar verið mætt. Engu að síður má ráða af uppbyggingunni sem er enn á framkvæmdastigi að framboð á dýru húsnæði muni aukast enn frekar á næstu misserum. Það er sem sagt búið að búa til fullt af sósu og frönskum en það vantar hamborgarann. Þetta er staðreyndin og hún er afleiðing húsnæðisstefnu sem vinstrimenn í borginni hafa fylgt í fjölda ára.“
Eyþór gagnrýnir hvernig meirihlutinn heldur utan um kynningarmál sín, sem gefi ekki raunsanna mynd af stöðu mála:
„Munurinn felst kannski helst í því að mér finnst borgin vera rekin á grundvelli ímyndar en það geti fyrirtæki ekki leyft sér nema að litlu leyti. Það gildir einu hvað ímyndin er góð og glæsileg, ef reksturinn stendur ekki undir sér verður fyrirtækið ekki langlíft. Það er hins vegar ótrúlegt hvað ríki og sveitarfélög komast langt í skuldasöfnun og óráðsíu áður en tjöldin falla og veruleikinn á bak við ímyndina kemur í ljós,“
segir Eyþór og telur innihaldið rýrt í loforðum meirihlutans:
„Reykjavíkurborg sendir út að minnsta kosti tíu sinnum fleiri fréttatilkynningar miðað við innihald og tilkynnir sama hlutinn aftur og aftur eins og hann væri nýr. Mér dettur alltaf í hug leikritið Beðið eftir Godot, þú ert alltaf að bíða eftir einhverju sem kemur aldrei. Til dæmis voru allskyns loforð kynnt í síðustu kosningum; Miklabrautin í stokk og þar fram eftir götunum, en svo gerist lítið. Og á meðan verið er að bíða eftir þessu stóra er hætt við að menn geri ekki neitt. Það setur líka mark sitt á umhverfið og stjórnhætti þegar svona margir flokkar mynda meirihlutann. Í dag eru þeir fjórir og fyrir vikið eiga þeir oft erfitt með annað en að sameinast um lægsta samnefnarann. Og hann getur verið dýr.“
Eyþór segir flokkana sem mynda meirihlutann vera ólíka í eðli sínu og því sé hætt við að lítið gerist og fátt komi til framkvæmda. Segir hann að jafnstór vinnustaður og Reykjavíkurborg, samsteypa upp á níu þúsund manns, ætti að vera mun dýnamískari en raun ber vitni:
„Það hjálpar að hafa skýr hlutlæg viðmið þegar maður vill raunverulega meta árangur. Þegar borgin er skoðuð í slíku samhengi kemur ýmislegt í ljós sem veldur áhyggjum. Til dæmis eru fimmtungi fleiri starfsmenn á hvern íbúa í Reykjavík en í nágrannasveitarfélögunum. Það gefur til kynna að borgin er ekki að standa sig eins og hún ætti að gera. Reykjavík ætti í krafti stærðarinnar að vera hagkvæmasta einingin og geta þar af leiðandi boðið annaðhvort aukna og fjölbreyttari þjónustu eða lægri skatta. Staðreyndin er hins vegar sú að borgin gerir hvorugt. Reykjavík er í neðsta sæti í þjónustukönnun Gallup og innheimtir hæstu gjöldin.“
