The Florida Project er einhver sterkasta bandaríska mynd sem ég hef séð síðustu misseri. Í réttlátum heimi hefði hún átt að vinna Óskarsverðlaun. Hún er skrifuð og henni er leikstýrt af Sean Baker sem hingað til hefur verið lítt þekktur kvikmyndagerðarmaður, þó vakti hann nokkra athygli fyrir myndina Tangerine sem var gerð 2015.
The Florida Project er ekki gerð fyrir mikið fé á mælikvarða Hollywood. Þó er hún á sinn hátt alveg rándýr sé horft til þess hvernig Baker notar sögusvið sitt. Áberandi eru sterkir bleikir og fjólubláir litir, gervilegir, og hreyfingar kvikmyndavélarinnar eru sérlega flæðandi og flottar.
Myndin gerist við umferðargötu í Orlando í Florida, skammt frá Disneyworld. En þetta er enginn Disneyheimur – þótt litavalið sé Disneylegt. Sögupersónurnar búa í heldur ótútlegum mótelum við þjóðveginn, þau eru innan um skyndibitasjoppur og búðir sem selja draslvarning. Þetta er fólk sem hefur fallið burt af samfélagsstiganum, sumir bíða eftir því að fá bæturnar sínar til að skrimta, aðrir fást við smáglæpi eða vændi. Þeir sem eru með störf lifa samt við fátæktarmörkin. Þetta er Ameríka sem við heyrum mikið um en sjáum lítið af – og verður enn áleitnari vegna þess að gerviheimurinn sem við könnumst öll við er svo stutt frá.
Börn eru í aðahlutverki. Tvær stelpur og strákur sem leika sér í þessu umhverfi, eru búin að læra á það, vita hvert þau eiga að fara til að sníkja ís og sælgæti – eru líka búin að finna þá litlu náttúru sem þarna er. Börnin eru ótrúlega kraftmikil og hoppa og skoppa fyrir framan myndavélina sem eltir þau. Hinar aðalpersónurnar eru svo tvær einstæðar maður og húsvörðurinn á mótelinu sem gerir sitt besta til að hafa einhverja röð og reglu í þessum óreiðukennda veruleika.
Þetta er sérlega frumleg og flott mynd í sínu pastellitaða raunsæi. Það styrkir hana enn að í flestum hlutverkum er fólk sem getur ekki talist vera sérlega vanir eða þekktir leikarar – fyrir utan William Dafoe sem leikur húsvörðinn. Hann fékk Óskarstilefningu, en ekki hin 24 ára Bria Vanite, sem er ættuð frá Litháen, tattóveruð í bak og fyrir, og leikur móður stúlkubarns sem heitir Moonee. Samleikur þeirra er ótrúlegur. Eftir því sem líður á myndina verða þær báðar óstýrilátari og villtari, húsvörðurinn þarf að strita við að halda hlutunum saman – maður skynjar að fólkið á þessu dapra móteli á eftir að tvístrast í allar áttir en það er í raun ekki að fara neitt. Það er fast í sinni fátæktargildru.
