Tveimur ævintýrum sem áttu að breyta og bæta hag Íslendinga lauk í dag – eða svo virðist manni.
Annars vegar er það verksmiðja United Silicor í Reykjanesbæ sem var lýst gjaldþrota. Þar lýkur raunasögu þar sem átti með öllum tiltækum ráðum að laða stóriðju á svæðið til að skapa atvinnu. Í grein sem Árni Sigfússon, þáverandi bæjarstjóri, skrifaði má fræðast um eina hliðina á þeirri sögu. Nú virkar það sem þarna stendur líkt og hreinustu öfugmæli.
Á sama tíma gerðist það svo að ferðamenn tóku að streyma til landsins í áður óþekktum mæli – og nú vantar vinnuafl frekar en hitt á Suðurnesjum.
Kannski koma einhverjir og hirða reyturnar. En það hefur líka verið stungið upp á því að breyta verksmiðjunni í gróðurhús.
En Landsvirkjun situr uppi með sárt ennið og ónýtan orkusamning við hið gjaldþrota fyrirtæki. Og því má heldur ekki gleyma að meðal fjárfesta í United Silicor voru íslenskir lífeyrissjóðir. En svona leit þetta út í Víkurfréttum 2014.
Hitt ævintýrið er olíuleitin á Drekasvæðinu. Það kom að sönnu nokkuð á óvart þegar fréttist allt í einu í dag að Norðmenn og Kínverjar væru hættir við. Þetta þýðir að öll leyfin sem voru veitt til rannsókna á Drekasvæðinu eru í raun fyrir bí. Afar ólíklegt verður að teljast að íslenska fyrirtækið Eykon, sem átti 15 prósenta hlut í olíuleitinni, þegar risar eins og kínverska og norska ríkisolíufélagið hafa dregið sig til baka.
Það lengist semsagt biðin eftir því að Ísland verði olíuþjóð – og hugsanlega verður það aldrei. Ekki munu allir sýta það, en í frétt á Stöð 2 í kvöld ýjaði Heiðar Guðjónsson, stjórnarformaður Eykons, að því að pólitík væri um að kenna. En ætli það sé ekki fremur því að hagkvæmni þess að dæla upp olíu úti á ballarhafi er vafasöm meðan olíuverð er svo lágt – en Norðmenn eru reyndar á fullu að bora norður í Barentshafi þar sem ekki er mikið dýpi. Það er ekki eins og frændur okkar séu háheilagir þegar olían er annars vegar.
Svona litu leyfin á Drekasvæðinu út þegar þau voru veitt af Orkustofnun árið 2014. Ég tek fram að kortið birtist á sínum tíma á Vísi.
