Nýjasta mynd Stevens Spielbergs heitir Ready Player One. Hún gerist að miklu leyti í tölvuheimum, semsé inni í tölvuleik. Það í sjálfu sér ætti að vera ávísun á leiðindi, því fátt er dauflegra en að horfa á annað fólk í tölvuleik. En forsenda myndarinnar er áhugaverð. Þetta er gerist eftir einhvers konar heimsslit, almenningur býr við hörmuleg kjör og til að komast burt í heim tölvuleikja – sýndarveruleikinn færir fólkinu það sem raunveruleikinn gerir ekki. Þarna er semsagt spurning hvort líf sem við lifum í einhvers konar óraunveruleika geti komið í staðinn fyrir efnisheiminn.
En Spielberg er Spielberg. Hann leggur oft upp með áhugaverðar hugmyndir og knýjandi spurningar í myndum sínum. Við höfum áður séð Minority Report og AI – báðar þeirrar voru reyndar dimmari en Ready Player One, heimurinn sem þær lýstu falskari og óhugnanlegri. Spielberg er kominn á áttræðisaldur og getur ekki staðist mátið að fylla nýju myndina af tilvísunum í dægurmenningu frá því hann var yngri. Margt af því er smásniðugt. Þetta eru vísanir í gamla tölvuleiki, kvikmyndir og tónlist.
En líkt og svo oft hefur Spielberg ekki úthald til að fylgja hugmyndinni út á ystu endimörk. Hann er í raun að lýsa dystópíu, en í lokin verður þetta bara barátta milli hóps af ungu fólki og miðaldra forpokaðs karls sem hugsar bara um gróða og völd. Það hefur maður séð þúsund sinnum áður. Myndin endar á því heilræði að hafa tölvulausa þriðjudaga og fimmtudaga. Einhvern veginn er það flatneskjulegt miðað við það sem var lagt upp með.
