Menn eru að rifja það upp í dag að tuttugu ár eru síðan kvikmyndin The Big Lebowski var frumsýnd. Á sínum tíma var þessari mynd ekkert sérlega vel tekið. Hún þótti einhvern veginn út í hött. Gagnrýnendur tóku henni ekki sérlega vel, og hún fékk enga tilnefningu til Óskarsverðlauna.

Það er reyndar eitt einkennið á Óskarsverðlaununum að gamanmyndir hljóta sjaldnast náð, þær eru einhvern veginn taldar annars flokks, alls konar miðlungsmyndir sigra, en grínmyndir sem nokkrum árum síðar eru farnar að teljast kolklassískar eru eiga ekki séns.

Big Lebowski er költ mynd. The Dude er sígild týpa sem margir vildu örugglega líkjast, hann er hugprúður og með óvenjulegt jafnaðargeð. Í fyrra kynntist ég manni sem hefur atvinnu af því að herma eftir The Dude.

Þeir eru líka sérlega furðulegir, vinir hans, Donny og Walter. Fyndnasta atriðið í myndinni, það sem ég spring alltaf yfir, er útfararræða Walters þegar hann og The Dude eru að dreifa ösku Donnys úr kaffidós yfir Kyrrahafið – og allt fer auðvitað úrskeiðis.