Fyrir nokkru eyddi ég kvöldstund með einum nánasta pólitíska ráðgjafa Viktors Orbán, forsætisráðherra Ungverjalands. Orbán er núorðið nær einráður í landinu – hann hefur þaggað niður í fjölmiðlum sem hafa uppi gagnrýni. Og þegar hann stígur fram og heldur ræður er það aðallega tvennt sem hann beinir spjótum sínum að – innflytjendur og George Soros. Áróðurinn gegn honum hljómar eins og gamaldags gyðingahatur.

Það var óskaplegt að heyra það sem rann upp úr ráðgjafanum. Mikið af því snerist um múslima og sígauna og að lönd í vestri eins og til dæmis Frakkland væru ónýt. Ég sagði ekki margt yfir málsverðinum, leyfði ráðgjafanum að tala, en að honum loknum hélt ég litla tölu um frelsi, umburðarlyndi og mannúð.

Nú standa kosningar fyrir dyrum í Ungverjalandi. Orbán verður örugglega kosinn í eitt kjörtímabil í viðbót. Hann heldur ræðu á fjöldafundi og líkir innflytjendum við inflúensu.

Þetta stingur aðeins í stúf við söguna. Einn mesti flóttamannastraumur í Evrópu á tuttugustu öld var einmitt frá Ungverjalandi. Þá var fólkið að flýja kúgun og ofbeldi kommúnista. Meira en 200 þúsund Ungverjar forðuðu sér úr landi. Til Íslands komu 52 Ungverjar árið 1956. Flestir reyndust hinir nýtustu borgarar og eiga afkomendur hér – sem eru Íslendingar. Þeir voru ekkert í líkingu við inflúensu eða aðrar farsóttir.

Annars hef ég orðið var við að Íslendingar flykkjast nú til Ungverjalands í túristaferðir. Gæti verið að sé kominn tími til að hætta því?

Ungverjar flýja land árið 1956.