Í höndum Davíðs Oddssonar hverfur Morgunblaðið að vissu leyti aftur til blaðamennsku 19. aldar þegar ritstjórarnir voru blöðin. Björn Jónsson var Ísafold, Einar Benediktsson var Dagskráin, Valdimar Ásmundsson var Fjallkonan. Eins er þetta nú á Mogganum, Davíð Oddsson er Morgunblaðið. Þetta var ekki svona á Mogganum þegar Matthías Johannessen og Styrmir Gunnarsson stunduðu ritstjórn – þeir opnuðu blaðið fyrir alls konar sjónarmiðum og það varð miðpunktur þjóðfélagsumræðunnar.
Það var löngum hefð á Morgunblaðinu að starfsmenn hættu þegar þeir urðu sjötugir. Matthías og Styrmir létu báðir af störfum sjötugir þótt þeir hefðu fulla starfsorku og það gerði líka Haraldur Sveinsson, framkvæmdastjóri blaðsins á mesta velgegnisskeiði þess. Davíð ætlar ekki hætta, hann á ýmsu ólokið.
Það sést glöggt í blaðinu á afmælisdaginn hvað er efst í huga Davíðs. Í miðju blaðsins er stór grein, þrjár blaðsíður, eftir Hannes Hólmstein Gissurarson. Þetta eins og samandregin útgáfa af skýrslu hans um bankahrunið sem á að birtast á næstunni á ensku. Vart þarf að efast um að niðurstöðurnar þar verða í sama dúr. Það verður þá einhvers konar afmælisskýrsla.
Allt gengur það út halda því statt og stöðugt fram að Davíð hafi verið ein af hetjum hrunsins en ekki einn af skúrkunum. Þetta er aðalerindi Hannesar og það er erindi Davíðs á Morgunblaðinu. Því lýkur ekki í bráð, hvort sem blaðamönnunum þar, mörgum ágætum, líkar betur eða verr.