Líklega hafa aldrei fleiri Íslendingar ferðast til útlanda en um þessa páska, landið væri hálftómt ef ekki væri fyrir túristana. Hér er líka komið upp gríðarlegt frelsi í farþegaflutningum sem ekki þekktist áður þegar var bara eitt flugfélag – og allt var gert til að knésetja flugfélög sem reyndu að fara í samkeppni. Þá skiptu Kolkrabbinn og Smokkfiskurinn með sér Íslandi.
Ég held svei mér þá að sumir sakni þessara tíma, eða kannski bara þeir sem voru ungir þá? Fyrir þá birti ég þessar myndir af gömlu flugstöðinni í Keflavík. Ólafur Hauksson setti þær inn á vefinn Gamlar ljósmyndir. Því miður sést ekki í barinn á myndunum, en þangað lögðu Íslendingar leið sína áður en þeir fóru í flug, fengu sér bjórinn sem var bannaður utan flugvallarsvæðisins. Helst keyptu menn Tuborg Gull, hann var langsterkastur, menn fundu vel á sér eftir einn bjór, voru orðnir þéttfullir eftir þrjá bjóra.
Þá var orðið flugdólgur ekki til – flugvélarnar voru fullar af dólgum. Farþegar gengu rövlandi milli sætaraða. Og það mátti nota tóbak að vild, menn voru lausir við þetta eilífa bögg um að ekki megi reykja.
Íslendingar sem fóru í sumarleyfi tóku með sér Bragakaffi, saxbauta í dós og jafnvel íslenskt vatn, enda vissu þeir að allur matur var óætur í útlöndum og líklega hættulegur. Mér hefur verið sögð saga úr einni af fyrstu sólarlandaferðunum til Spánar. Allir voru fullir í vélinni. Karlarnir voru klæddir í svört jakkaföt með lakkrísbindi. Dagana eftir komuna til Spánar var verið að hirða þá upp víða í strandbænum og af sólbekkjum þar sem þeir höfðu lagst til hvíldar. Konurnar brunnu allar á fyrsta degi í sólinni og lágu sárkvaldar inni á hótelherbergi mestalla ferðina. Náðu að fara út aftur síðustu dagana og maka á sig Coppertone sólarfeitinni, komu svo eldrauðar af sól aftur heim.
Þetta hefur allt breyst. Íslendingar eru nú vanir að ferðast og setja ekki fyrir sig hræðileg þrengslin í lágfargjaldaflugvélunum þar sem núorðið þarf ekki bara að borga fyrir allar töskur og allt utanáliggjandi, heldur bráðum líka fyrir að fá að draga andann. Þessi ferðamáti er reyndar orðinn svo leiðinlegur að manni er skapi næst að fara aldrei framar að heiman.
En aftur að flugstöðinni gömlu. Það er varla nein ástæða til að sjá hana í hillingum, hún var skelfing ljót og leiðinleg, enda var húsinu ruslað upp af Bandaríkjaher. Svo var ráðist í að byggja flugstöð Leifs Eiríkssonar, eins og hún heitir fullu nafni. Á sínum tíma kvörtuðu sósíalistar með Ólaf Ragnar Grímsson í fararbroddi yfir því að hún væri alltof stór. Þetta væri ægilegt bruðl. Fljótt kom hins vegar á daginn að hún var alltof lítil og nú er hún kolsprungin. Þarf endalaust að bæta við hana. Og ef áform flugfélaganna um aukinn farþegafjölda ganga eftir þarf sjálfsagt að byggja nýja flugstöð.
Þarna kom maður inn í flugstöðina eftir vegabréfaeftirlitið. Ekki sérlega vistlegt svæði.
Á þessum tíma ríkti ekki ótti við hryðjuverk. Vegabréfaskoðunin og vopnaleitarhliðið.
Fríhöfnin. Það var ekki verið að fela sígaretturnar.
