Keflavíkurvegurinn var lagður með gjaldtöku, það var gjaldskýli á veginum og bílstjórar borguðu fyrir að fá að aka veginn. Þá var gamli Keflavíkurvegurinn ennþá til við hliðina á þeim nýja, úr möl og holóttur. Það var gert endalaust grín að bílstjórum sem tímdu ekki að keyra á nýja veginum heldur kusu að hossast á þeim gamla. Þetta var klassískur brandari í skoptímaritinu Speglinum.

Ennþá sést sums staðar móta fyrir gamla Keflavíkurveginum.

Göngin undir Hvalfjörð voru líka lögð með gjaldtöku – og hún stendur reyndar enn yfir. Það er semsagt ekki alveg rétt hjá Birni Leví Gunnarssyni, þingmanni Pírata, sem segir að okkur hafi tekist að „byggja þessa vegi án þess að fara út í gjaldtöku“.

Þeir sem hafa ekið á hraðbrautum erlendis vita líka að víða þarf að borga fyrir að nota þær. Þetta getur reyndar gengið út í öfgar. Fyrir nokkrum árum síðan fór ég í bílferð um Marokkó. Við ókum á glæsilegum hraðbrautum þar sem var gjaldskylda. Þetta var frekar þægilegt, því á vegunum voru fáir aðrir bílar. Skýringin á því var sú að tollurinn var svo hár að sauðsvartur almúginn hafði ekki efni á að nota vegina.

Aftur að Keflavíkurveginum. Vegatollurinn var á honum frá 1965 þegar hann var tekinn í gagnið og fram til 1972. Tollskúrinn var til móts við Straumsvík. Talsverð ónánægja var með þetta eins og lesa má í fróðlegri háskólaritgerð um Reykjanesbrautina.

Þar birtist einnig þessi mynd af mótmælum gegn vegatollinum árið 1965. Kannski eigum við eftir að sjá eitthvað svipað aftur ef hugmyndir Jóns Gunnarssonar samgönguráðherra um vegalagningu með gjaldtöku verða að veruleika. Um þetta verður sjálfsagt mikið deilt, einhverjir kunna að segja að eðlilegt sé að þeir sem noti vegina borgi. En svo verður líklega mótbára að nóg sé borgað með sköttum og ýmsum gjöldum.

Það má svo til dæmis nefna að í Noregi eru vegatollar mikið notaðir eins og lesa má á þessari síðu. Þar kemur fram að í landinu séu 190 staðir þar sem eru innheimt veggjöld.