Stór hluti múslimskra ungmenna í Noregi styður ríkjandi hugmyndir um jafnrétti kynjanna og byggja ungmennin viðhorf sín á trúnni, meiri íhaldssemi er þó í garð samkynhneigðar en fáir vilja þó að samkynhneigð verði refsiverð með lögum. Í rannsókn Levi Geirs Eidhamar guðfræðings við Háskólann í Agder tók hann djúpviðtöl við 24 ungmenni sem trúa á Íslam og bar saman tengsl almennra breytinga á viðhorfum þjóðfélagsins og breytinga á viðhorfum kristinna og múslima sem grundvallast á trúarbrögðum, hvernig ungmennin túlka kennisetningar trúarinnar í garð samkynhneigðar og kynjajafnréttis.

Samkvæmt niðurstöðum viðhorfskönnunar rannsóknarstofnunarinnar Fafo frá árinu 2016 er nokkur munur á viðhorfum ungmenna eftir því hvort þau séu innflytjendur eða eigi innfædda foreldra. Tilhneigingin er að gjáin milli viðhorfanna fari minnkandi, sér í lagi þegar litið sé til viðhorfanna í löndunum þaðan sem innflytjendurnir koma. Í ljós kom að viðhorfin gagnvart jafnrétti kynjanna eru nálægt eða á pari við viðhorf Norðmanna, en viðhorf til hinsegin fólks eru hins vegar nokkuð íhaldssamari en meðal Norðmanna.

Eidhamar segir að ungir norskir múslimar séu undir áhrifum norskra jafnréttisviðhorfa þegar kemur að túlkun þeirra á trúarsetningum en að þeir upplifi það ekki þannig:

Fyrir þeim snýst þetta ekki um norsk gildi, þetta snýst um hina einu sönnu trú. Þeir efast um túlkanir foreldra sinna, sem þeir segja að séu dæmigerðar fyrir upprunaland þeirra. Ungmennin fullyrða að foreldrar sínir séu „blindir að halda að þetta sé múhameðstrú“ og með því að leita í upphafið – Kóraninn og hadíðurnar – þá séu þau með hina réttu þekkingu á sannri trú. Samtímis geti þau verið blind á það að norsk gildi gætu hafa haft áhrif á þeirra eigin trúarlegu túlkanir.

Líkir hann viðhorfsbreytingu múslima til breytinga meðal kristinna manna á viðhorfum sínum á síðari hluta 20.aldar:

„Viðhorfin til kynhlutverka breyttust fyrst og síðan breyttust viðhorfin til samkynhneigðar. Það er ekki skrítið að kynjajafnréttið hafi komið á undan þar sem konur eru stór og sýnilegur hópur í þjóðfélaginu á meðan samkynhneigðir eru minnihluti og síður sýnilegir.“

Nefnir hann sem dæmi baráttu norsku kirkjunnar gegn því að hætt yrði að flokka samkynhneigð sem geðsjúkdóm og þegar kirkjan barðist gegn því að samkynhneigð yrði viðurkennd í norskum lögum, síðan þá hafi komið fram nýjar túlkanir á trúartextum og nú noti margir jafnvel trúnna til að rökstyðja umburðarlyndi í garð hinsegin fólks. Eidhamar segir að sama sé uppi á teningnum hjá ungum norskum múslimum þegar kemur að jafnrétti kynjanna:

Næstum allar konurnar og flestir karlarnir studdu að öllu leyti þær hugmyndir um jafnrétti kynjanna sem eru við lýði í norsku samfélagi. Þetta hafði áhrif á það hvaða heilaga texta þau vitnuðu í og hvernig þau túlkuðu þá,

segir Eidhamar. Meiri íhaldssemi er þó í garð samkynhneigðra en fáir telji þó að samkynhneigð ætti að vera ólögleg:

„Meirihluti norskra íhaldssamra múslima myndu segja að samkynhneigðir sem búa saman verði refsað eftir dauðann, en ekki að þeir ættu að hljóta refsingu hér og nú.“