Það vakti nokkra athygli nýskeð þegar dagblaðið Le Parisien tilkynnti að það myndi ekki birta skoðanakannanir fyrir kosningarnar í Frakklandi í vor. Ritstjóri blaðsins nefndi ýmsar ástæður, þá að farnar væru að koma í ljós miklar skekkjur í skoðanakönnunum, það væri einfaldlega varasamt að reiða sig á þær, en einnig að umræða um stjórnmál væri í alltof miklum mæli farin að snúast um skoðanakannanir. Fjölmiðlar gætu einfaldlega gert betur í stjórnmálaumfjöllun.
Við höfum orðið vitni að kosningum undanfarið þar sem skoðanakannanir hafa staðist mjög illa. Brexit-atkvæðagreiðsluna, kosningu Trumps í Bandaríkjunum, og já – þingkosningarnar á Íslandi í október. Hér á landi hefur samt verið lítil umræða um gildi og gæði skoðanakannana – og hugsanlega galla þeirra.
Á undanförnum dögum hafa birst tvær skoðanakannanir sem eru býsna ólíkar. Önnur birtist í dag, hún er frá MMR. Þar eru Vinstri græn með mest fylgi flokka, 27 prósent, en Sjálfstæðisflokkurinn hefur tapað miklu frá kosningunum, eru með 23,8 prósent.
Þarna mælist ríkisstjórnin með 32,6 prósenta fylgi.
Hin birtist fyrir fáum dögum og er frá Þjóðarpúlsi Gallups. Þar er Sjálfstæðisflokkurinn með 28 prósent, svipað og í kosningunum, en Vinstri græn með 22,8 prósent.
En stuðningurinn við ríkisstjórnina mælist 44 prósent.
Munurinn er semsagt talsverður og eins og áður segir, það vantar í raun greiningu á sveiflum í skoðanakönnunum og niðurstöðum þeirra miðað við kosningaúrslit. Le Parisien hefur nefnilega nokkuð til síns máls.