Kakistocracy er orð sem farið er að nota á ensku um stjórnina sem tekur við í Washington í dag. Orðið er runnið úr grísku og þýðir einfaldlega stjórn versta fólksins. Þeirra óhæfustu – sem hafa ill áform. Orðið var reyndar ekki notað af Grikkjum, ólíkt mörgum hugtökum í pólitík, heldur er fyrsta dæmið um notkun þess í Englandi á fyrri hluta 19. aldar.
Orðið er samansett úr kakistos sem þýðir verstur og kratos sem þýðir stjórn eða ræði. Kakistokratí.
Það er makalaust að horfa á hvernig Donald Trump velur ráðherra sína. Þetta er upp til hópa ofurríkt fólk sem hefur lítið eða ekkert vit á málunum sem það á að fást við. Það er ekki ráðið til starfa á grundvelli hæfni eða þekkingar.
Það er ekki beinlínis líklegt til að gera eitthvað fyrir „litla manninn“ – en fordómarnir sem þetta lið kemur með inn í stjórnina eru ógnvekjandi. Innan Bandaríkjanna getur það unnið ómælt tjón, en maður óttast líka að það setji allt í uppnám á alþjóðavettvangi.
Þetta er kvíðvænlegur föstudagur, dagur sem maður hefur vissa tilfinningu til að breiða upp fyrir haus.
Á það hefur verið bent hversu ólíkt þetta er því þegar Kennedy forseti tók við á sínum tíma. Kennedy valdi með sér klárustu og hæfustu menn sem hann fann, afburðamenn sem hann raðaði í kringum sig – það var talað um Camelot í því sambandi, hirð Artúrs konungs og riddara hans.
Dálkahöfundurinn David Clay Johnston skrifaði á síðasta ári:
Bandaríkin færast æ lengra frá hinum háleitu hugsjónum sem birtust í innsetningarræðu Kennedys. „Spurðu ekki hvað landið þitt getur gert fyrir þig, heldur hvað þú getur gert fyrir landið þitt.“ Í staðinn höfum við stjórnmálamenn sem segja að þeir elski Bandaríkin, en hata bandaríska ríkið.