Ólympíuleikunum lýkur í Ríó í dag. Þeir virðast hafa farið ágætlega fram – að minnsta kosti hefur keppni í þeim greinum sem ég hef fylgst með verið ljómandi skemmtileg. Af því sem ég hef séð finnst mér frjálsíþróttafólkið frá Jamaica standa upp úr. Það er ótrúlegt hvað þessi fámenna þjóð (aðeins 2,7 milljón íbúa) á mikið af frábærum íþróttamönnum. Það er líka gaman að sjá hvað íþróttafólkið frá þessari eyju í Karíbahafinu er glaðlegt, brosandi og jákvætt.
Mér fannst eiginlega flottasta augnablikið sem ég sá í sjónvarpinu gerast úti á æfingavellinum fyrir fáum dögum. Þá hittust þau hinn tröllvaxni Usain Bolt og hin agnarsmáa Vivian Cheruiyot frá Kenía. Þau ræddust við og maður sá síðan að þau kvöddust með faðmlagi. Cheruiyot sigraði sama kvöld óvænt í 5000 metra hlaupi, Bolt er að fara á spjöld sögunnar sem einn mesti íþróttamaður allra tíma.
Nú sest maður spenntur niður og horfir á síðasta viðburð leikanna samkvæmt hefð – það er maraþonið. Skemmtilegt sjónvarpsefni? Jú, getur það ekki bara verið? Meðfram sér maður göturnar í Ríó í rigningu.
En þetta er ekki allt jafn skemmtilegt eða auðskiljanlegt. Maður þekkir ekki haus né sporð á sumum íþróttagreinum, þótt þær séu örugglega frábærar fyrir iðkendur þeirra. Lýsendurnir eru líka misjafnir, þeim tekst ekki alltaf að kveikja hjá manni áhuga, og fátt er leiðinlegra en langar verðlaunahafhendingar.
Þessi írski lýsandi er býsna óhefðbundinn, en honum tekst að gera siglingar á smábátum nokkuð áhugaverðar með því í raun að misskilja allt. Þetta myndskeið hefur slegið í gegn. Þetta er reyndar mjög írskur húmor.
https://www.youtube.com/watch?v=3gPjMvTmE2g