Í gær fór ég til Vestmannaeyja. Ég hef þá kenningu að þetta sé besti dagur í Vestmannaeyjum fyrr og síðar, hef ég þó oft komið þangað og stundum dvalið lengi.
Hitinn var yfir 20 stig, það var blankalogn, sjórinn spegilsléttur, meira að segja á Stórhöfða hreyfði ekki vind, á einhverjum vindasamasta stað á norðurhveli.
Eyjarnar skörtuðu sínu fegursta og ég söng innra með mér lag Oddgeirs við texta Ása í Bæ og stundum reyndar við raust.
Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum
mín fagra Heimaey.
Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bernskustundum
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.
Ég gekk um bæinn, fór upp á hraun, út á Skans, í Stórhöfða, í Herjólfsdal þar sem undirbúningur undir þjóðhátíð stóð sem hæst. Það vekur athygli hversu vel er hugsað um allt, allt er fjarska hreint og mannvirkjum vel við haldið.
Reyndar var gríðarmikið af ferðamönnum og fjarri því allt vegna þjóðhátíðar, tvö farþegaskip í höfn og fjölmargir litlir bátar að sigla með ferðamenn kringum eyjarnar. Þetta er mikil gróska, frá því ég kom síðast í Eyjarnar fyrir tveimur árum hafa bæst við ferðaþjónustuaðilar og veitingastaðir.
Einhvern veginn gladdist ég mikið þegar ég gekk yfir Stakkagerðistúnið og rakst á jafnöldru mína úr eyjunum, hún var að vinna í fiski á sama tíma og ég, stuttu eftir gos, hún man eftir mér og ég eftir henni. Við vorum ung þá og erum ekki jafn ung lengur, en þetta voru fagnaðarfundir.
Um kvöldið borðuðum við á því sem ég held að hljóti að teljast besti veitingastaður á Íslandi. Það er Slippurinn sem Gísli Matthías Auðunsson og fjölskylda hans reka saman í gömlu atvinnuhúsnæði þar sem er hátt til lofts og vítt til veggja. Við fengum að smakka ýmislegt, steinbít, kola, humar, hrefnu, þang, krap úr hundasúrum, rababaragraut og margt fleira sem ég man ekki að nefna. Frumleg, skemmtileg en um leið á einhvern hátt blátt áfram matseld, margt sem kemur skemmtilega á óvart, gleður bæði vegna hugmyndaflugsins og tengslanna við náttúruna og staðinn, en er þó laust við sýndarmennskuna sem er svo algeng á veitingahúsum núorðið.
Í dag tilkynnti Elliði Vignisson að hann ætlaði ekki að gefa kost á sér til þingsetu. Það kemur í raun ekki á óvart. Til hvers að fara í þingframboð upp á von og óvon þegar maður getur verði bæjarstjóri á svona flottum stað?
(Myndirnar eru teknar af mér og samferðafólki mínu.)