Almennt held ég að Grikkir hafi meira af lífsnautninni frjóu en flestar aðrar þjóðir.

Hér handan við litla vík heyri ég tónlistina frá veislu sem er búin að standa í allt kvöld. Tónlistin er héðan úr eyjunum, leikin á fiðlu og lútu – hljómar dálítið einhæf fyrir óæfð eyru sem skilja kannski ekki nema brot úr textunum – en það er leikið og dansað án afláts.

Nei, þetta er ekki brúðkaup, heldur skírnarveisla. Hún stendur ennþá yfir þótt klukkan sé að ganga þrjú um nótt.

Það er fullt tungl. Ég á yfirleitt eitt fullt tungl á ári í Grikklandi og mér finnst það dýrmætt. Þetta er ekki mjög góð ljósmynd af tunglinu.

Tunglið kemur fyrir í ótal söngvum og ljóðum í Grikklandi. Það er ekki furða, tunglskinið lýsir hér þannig að sést út á haf, kletta og engi. Hér dregur ekki oft fyrir ský. Manni verður hugsað til fólks í fornöld á þessum slóðum sem hafði ekki annað en eld, sól, tungl og stjörnur – hina miklu nálægð við náttúruöflin.

Hér er uppáhalds gríska lagið mitt um tunglið. Það er eftir eitt helsta tónskáld Grikkja á síðustu öld, Manos Hadjidakis, og heitir Pame mia volta sto feggari sem gæti útlagst Göngum saman til tunglsins. Þetta er angurvært ástarkvæði sem allir Grikkir þekkja. Hér má sjá enska þýðingu á textanum. Hann er ágætt dæmi um hversu grísk ljóðlist er oft myndræn, hversu myndhverfingar eru oft sterkar og frumlegar.

Það eru til ótal útgáfur af laginu, sú frægasta er með söng- og leikkonunni Melinu Mercouri, en hér er nýrri útgáfa með söngvaranum Vassilis Lekkas.