Það er farið að teygjast aðeins úr þessum ferli mínum í fjölmiðlum. Nú í upphafi maímánaðar eru 35 ár síðan ég byrjaði í blaðamennsku. Ég fyllist hljóðri skelfingu við þessa tilhugsun. En það er best að rövla sem minnst, svo maður minni ekki á leigubílstjórann í Spaugstofunni.

Þetta átti ekki að verða langt, ég ætlaði bara aðeins að prófa.

Ég byrjaði sem skrifandi blaðamaður og var það alfarið fram undir 1990. Þá fór ég að koma fram í sjónvarpi – sem varð aðalvettvangur minn 1999.

Fyrsta greinin sem ég skrifaði sem blaðamaður birtist í Helgarblaði Tímans 10. maí 1981. Þá sátum við Illugi Jökulsson á skrifstofu í Skipholti og skrifuðum um pönk fyrir íslenska bændur.

Við heyrðum þá ekki kvarta mikið, en Helgar-Tíminn varð dálítið kúltblað í Reykjavík. Við vorum ekki nema rúmlega tvítugir – og má segja að Framsóknarflokkurinn hafi treyst okkur fyrir nokkuð miklu.

Greinin fjallaði um hljómsveitina Purrk Pilnikk. Hún er ekkert sérlega góð, það er á henni skólablaðsbragur og orðalag er stundum pínu vandræðalegt. En þetta er ágætlega orðað:

Höfuðóvinirnir eru Leiðindi og Firring og Purrkur Pilnikk telur ekki eftir sér að berjast með kjafti og klóm.

Það er svo einber tilviljun að á þessu afmæli – sem getur ekki talist merkilegt – er ég með viðtal við einn af meðlimum Purrks Pilnikks, Braga Ólafsson. Bragi er nú einn af helstu rithöfundum þjóðarinnar og viðtalið verður sýnt í Kiljunni á morgun.

Myndin er af Einari Erni, ekki Braga. En þeir eru gamlir félagar.