Maður gerir ráð fyrir að flokkarnir séu þegar komnir á fullt að undirbúa þingkosningar í haust, móta stefnu og skerpa á henni, stilla upp á framboðslista – jafnvel laða hæft fólk til framboðs.
Í fyrravor var ég í Danmörku þegar þáverandi forsætisráðherra, Helle Thorning-Schmidt, ákvað snögglega að boða til kosninga. Það var eins og við manninn mælt, innan við klukkutíma síðar voru stjórnmálaflokkarnir mættir út á götur Kaupmannahafnar með borða, veifur, ræðuhöld og spjall við kjósendur.
Staðan í stjórnmálunum er reyndar skrítin. Ríkisstjórnin leggur fram langan lista með málum sem hún vill láta klára áður en kosið verður í október. Þetta er að sönnu óvenjulegt. Stjórnin telur sig semsagt vera nógu sterka til að gera svo stórar kröfur. Þarna eru inn á milli mál sem eru til vinsælda fallin fyrir kosningar, þarna eru stjórnarskrárbreytingar – en líka til dæmis hinn mjög svo umdeildi búvörusamningur.
Það er boðað sumarþing til að afgreiða allan þennan pakka.
Er stjórnarandstaðan að fara að samþykkja þetta? Getur hún andæft – og þá með hverju öðru en málþófi?
Svo er spurningin hvernig flokkarnir stilla sér upp fyrir kosningar. Hér er til dæmis tillaga frá þingmanni Bjartrar framtíðar um að stjórnarandstaðan verði kosningabandalag. En hversu mikil spurn er eftir því? Fylgi Pítata hefur verið að sveiflast langt upp undir fjörutíu prósent, Björt framtíð er hins vegar vel undir fimm prósentum.
Heitir þetta ekki að reyna að stökkva á vagn Píratanna?