Vinstri græn eru mjög brennd af vistinni í ríkisstjórninni 2009 til 2013 þegar flokkurinn lagðist í hjaðningavíg – þau eru meira að segja rifjuð upp í bók sem kom út á þessu ári, Villiköttunum eftir Jón Torfason.
Nokkrir af þeim sem létu ófriðlegast létu sig hverfa úr flokknum og á síðasta kjörtímabili virtist Katrín Jakobsdóttir formaður ná nokkuð góðum tökum á honum. En sá friður byggir að nokkru leyti á því að efna ekki til átaka og taka ekki afgerandi ákvarðanir.
Þetta er bakgrunnur stjórnarmyndunarviðræðna hjá VG. Þar hefur komið í ljós að sprungurnar eru enn á sínum stað í VG og geta rifnað upp. Vinstri græn virðast ekki vita í hvorn fótinn þau eiga að stíga og það er augljós munur á afstöðu flokksmanna í höfuðborginni og landsbyggðarfólksins.
Katrín, sem er vinsælasti stjórnmálamaður Íslands, hefur ekki virst sérlega afgerandi – má jafnvel segja að hafi komið í ljós að hún sé nokkuð átakafælin. Samt ætti Katrín að hafa pólitíska innistæðu til að taka af skarið – ef ekki hún, hver þá?
Annars getur annað hvort af tvennu gerst, VG er utan ríkisstjórnar næstu árin, í kunnuglegri stöðu sem stjórnarandstöðuflokkur. VG líður ágætlega í því hlutverki og á meðan er friður innanflokks. En þetta getur ekki talist vera sérlega metnaðarfullt af næststærsta stjórnmálaflokki landsins.
Eða þá að kosið verður upp á nýtt. Sitthvað bendir til þess að VG-arar séu nokkuð hallir undir þá hugmynd. Fylgi flokksins hefur hækkað í skoðanakönnunum síðan í kosningunum í október. Kosningar væru hins vegar erfiðari fyrir nýjan flokk eins og Viðreisn.
Það er hins vegar ekki víst að línurnar yrðu miklu skýrari eftir aðrar kosningar, í því sambandi má nefna að á undangengnu ári eða svo hefur verið kosið tvívegis á Spáni og í bæði skiptin endað með nokkurs konar jafntefli milli vinstri og hægri afla. Það hefur því ríkt hálfgerð stjórnarkreppa á Spáni í langan tíma, en þrátt fyrir það er hagkerfið í örum vexti, hagvöxturinn undanfarið hefur verið meira en 3 prósent.