Eitthvert eftirminnilegasta sjónvarpsefni fyrri tíma voru skákskýringar í sjónvarpssal. Þær fóru þannig fram að skákskýrandinn stóð fyrir framan lóðrétt skákborð, sem varð að vera nokkuð stórt til að vera sýnilegt, og færði til menn annað hvort með höndunum eða þartilgerðri stöng.
Þetta gekk ekki alltaf hratt fyrir sig, langt í frá, og það var auðvitað eitt af því besta við svona sjónvarpsefni. Þetta var sannkallað slow tv. Svo gat verið gaman ef skákskýrandinn færði mennina svo mikið til í leit sinni að möguleikum að hann átti erfitt með að finna sjálfa stöðuna í skákinni, þá sem lagt var út af.
Eða jafnvel, eins og gerðist stundum, að skýrandinn fór eitthvað óvarlega, varð kannski mjög spenntur, og taflmennirnir beinlínis hrundu á gólfið og þurfti að raða þeim upp á nýtt í miðri útsendingunni.
Nú eru aðrir tímar. Þetta er allt skýrt og greint með aðstoð tölvu. Og tölvan sér betur en bestu stórmeistarar. Ýmsir voru að fylgjast með úrslitaskákinni í heimsmeistaraeinvigi Magnus Carlsen og Sergej Karjakin í gær. Carlsen vann, það voru ágæt úrslit, hann er sókndjarfur og lagði hinn varnarsinnaða Karjakin með drottningarfórn.
En tímarnir eru breyttir. Guðmundur Rúnar Svansson, sem ég vitna stundum í hér á vefnum, orðar það svo:
Ég hugsa það hafi verið skemmtilegra að fylgjast með live skákeinvígjum fyrir daga ofurskáktölvanna. Það tekur svolítið sjarmann af þessu þegar hvaða skýrandi sem er getur með hjálp þeirra spottað hvern sigurleikinn á fætur öðrum áður en heimsmeistaraefnið gerir eitthvað allt annað.