Eftir Ingibjörgu Haraldsdóttir, sem nú er látin, 74 ára að aldri, liggur stórbrotið ævistarf. Hún menntaði sig í kvikmyndagerð í Moskvu, starfaði á Kúbu, en aðalvettvangur hennar var bókmenntirnar. Ingibjörg var eitt fremsta ljóðskáld þjóðarinnar. Hún fékk Íslensku bókmenntaverðlaunin 2002 fyrir ljóðabókina Hvar sem ég verð.
Hin hliðin á ritstörfum Ingibjargar voru þýðingar. Framlag hennar þar er ómetanlegt. Þegar ég var strákur las maður Dostojevskí á ensku eða dönsku. Þýðingar Ingibjargar komu seinna, hún náði að íslenska allar stóru skáldsögur Dostojevskís: Glæp og Refsingu, Karamazov-bræðurna, Fávitann og Djöflanna. Að auki styttri verk eins og Minnisblöð úr undirdjúpunum og Tvífarann.
Mín kynslóð las Meistarann og Margarítu eftir Búlgakov upp til agna í þýðingu Ingibjargar. Þetta var bók sem gekk manna á meðal – hún var lánuð og lánuð áfram, skilaði sér kannski ekki, en þá komu bara önnur eintök af henni. Þýðingin kom út 1981 – ég held að allir sem ég þekkti á þeim tíma hafi lesið hana og hrifist af sögunni af því þegar skrattinn sjálfur kemur til Moskvu og gerir allt vitlaust.
Hafðu heila þökk fyrir Ingibjörg.