Nú er uppgjörið í Samfylkingunni hafið, nýr formaður, Logi Einarsson fær varla mikinn frið.
Ein hugmyndin ber sterkan keim af fortíðarþrá, hún er sú að endurvekja gamla Alþýðuflokkinn. Fréttatíminn tekur viðtal við Guðmund Árna Stefánsson, síðasta formann Alþýðuflokksins, sem segir að talsverð eftirspurn sé eftir þessu.
Í lok greinarinnar stendur:
Hópurinn stendur í þeirri trú að Kvennalistinn hafi í raun tekið yfir flokkinn og hrakið Alþýðuflokks- og Alþýðubandalagsmenn í burtu. Eftir standi eingöngu Kvennalistinn, eða leifar hans, og því sé botninn dottin úr upprunalegu hugmyndinni um Samfylkinguna, sem átti að sameina þessi þrjú öfl á vinstri væng stjórnmálanna.
Össur Skarphéðinsson, fallinn þingmaður Samfylkingarinnar, gefur þessu byr undir vængi með svofelldum ummælum á Facebook:
Takið eftir orðalaginu, Össur segir að Samfylkingin hafi verið frjálslynt umbótaafl „framan af“.
Össur var sjálfur í Alþýðuflokknum, gengdi ráðherraembætti fyrir hann í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum, en reyndar kom Össur í Alþýðuflokkinn úr Alþýðubandalaginu – þar var hann langa hríð áður, samferða Ólafi Ragnari Grímssyni og Svavari Gestssyni.
Össur hélt áfram og varð formaður Samfylkingarinnar. Aðrir leiðtogar Alþýðuflokksins hurfu mestmegnis á braut, sumir í sendiherrastöður eða háar hjá ríkinu. Það lá lengi það orð á Alþýðuflokknum að hann hefði greiðan aðgang að embættum – tæki þátt í því sem kallast útnefningaspilling.
Nú eru fjórir flokkar í kringum miðjuna, Samfylkingin, Björt framtíð, Viðreisn – og í raun Píratar líka. Viðreisn er beinlínis nefnd eftir stjórn sem Alþýðuflokkurinn sat í og svonefndir Viðreisnarkratar sakna sjá í hillingum.
Er þá pláss fyrir Alþýðuflokkinn líka?