Ég segi eins og er að fáar fréttir í seinni tíð hafa lagst verr í mig en sókn Donalds Trump eftir forsetaembætti í Bandaríkjunum og árangurinn sem hann hefur náð.
Það er talið líklegra að hann tapi kosningunum – en maður bíður samt milli vonar og ótta.
Skelfilegt er til þess að hugsa að lýðskrumari af þessu tagi gæti náð völdum í voldugasta stórveldi jarðarinnar – ríki sem býr yfir kjarnorkuvopnum, gríðarlegum hernaðarmætti, en er um leið nokkurs konar hornsteinn í þeirri stjórnskipun sem hefur byggst upp á Vesturlöndum síðan í lok heimsstyrjaldarinnar síðari.
Við höfum kínverska herskálakapítalismann, duttlungafulla einræðistilburði Pútíns í Rússlandi – með Bandaríkin undir stjórn Trumps yrði ástandið í heiminum skelfing ótryggt. Hvernig gæti Evrópa með sitt lýðræði brugðist við?
Ég hef heyrt marga segja að þeir vilji helst ekki hugsa um þetta – þessi atburðarás er svo raunaleg. Margir Bandaríkjamenn skammast sín ofan í tær. Eftir kosningarnar veitir ekki af rækilegri sjálfsskoðun innan stjórnmálanna og fjölmiðlanna þar í landi – kannski nær Trump ekki völdum en hvað með næsta lýðskrumara sem birtist?