Það var orðin almenn skoðun að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson myndi sigra í formannsslagnum í Framsókn. Fréttir af flokksþinginu virtust benda til þess. Bæði Össur og Svanur voru búnir að spá honum sigri.  Niðurstaðan, afar naumur sigur Sigurðar Inga Jóhannssonar, kom á óvart. Einna mest hissa var Sigmundur Davíð sem gekk á dyr eftir að úrslitin voru kunngjörð og vildi ekkert segja um framtíð sína í pólitík.

Hann var sjálfur sigurviss, vonbrigði hans eru þeim mun meiri. Það gæti hafa skipt sköpum hversu margir út þingflokknum sneru við honum baki.

Framsóknarflokkur undir stjórn Sigurðar Inga verður öðruvísi en flokkur Sigmundar Davíðs. Það sem Sigurður Ingi hefur lagt mesta áherslu á undanfarna daga er að aðrir stjórnmálaflokkar séu ekki „óvinir“. Ólíkt Sigmundi er hann ekki maður átaka eða ögrana. Löngum var það tilverugrundvöllur Framsóknarflokksins að hann væri á miðjunni og gæti unnið með öllum.

Hvað gerir Sigmundur þá? Hann hefur verið eins og eldibrandur í íslenskum stjórnmálum síðan hann birtist þar fyrst fyrir átta árum, varð formaður Framsóknarflokksins með litlum fyrirvara. Sigmundur á öruggt þingsæti í Norðausturkjördæmi. Hann yrði væntanlega áfram ráðherraefni í flokknum. Nægir það honum? Ef hann gæfi þingsætið eftir er Þórunn Egilsdóttir næst í röðinni.

Svo hefur verið nefndur, kannski meira í flimtingum, möguleikinn á að Sigmundur og stuðningsmenn hans fari í sérframboð. Það er ennþá tími, framboðsfrestur er til 14. október. Þetta verður samt að teljast ólíklegt, límið í Framsóknarflokknum er býsna sterkt og í seinni tíma sögu flokksins hefur verið lítið um klofning þótt átök hafi geisað – ja, varla síðan Ólafur Ragnar Grímsson yfirgaf flokkinn með Möðruvallahreyfingunni í formannstíð Ólafs Jóhannessonar.

Svona birtist fréttin á vef RÚV. Sigmundur situr sem fastast. Hlýtur að koma til greina sem ein af fréttamyndum ársins.