Ein ástæða þess hversu Sjálfstæðisflokknum gengur illa er sú sterka tilfinning meðal landsmanna að hann gangi erinda sérhagsmunaafla fyrst og fremst. Sumir sjá í hillingum gamlan Sjálfstæðisflokk sem hafði að leiðarljósi atvinnufrelsi og frjáls viðskipti, var flokkur smáatvinnurekenda og þeirra sem vildu komast í álnir af eigin rammleik og hugviti. Þetta var það sem kallaðist sjálfstæðisstefnan – um sjálfstæða menn í frjálsu landi.
Kannski var þessi flokkur aldrei til, en hugmyndin um hann lifir meðal margra Sjálfstæðismanna – sem sumir hafa yfirgefið flokkinn eða örvænta um hann. Ummæli tveggja frammámanna í flokknum hljóta að vekja ákveðnar áhyggjur hjá þessu fólki.
Annars vegar er það Jens Garðar Helgason, en hann er formaður samtakanna sem eitt sinn hétu LÍÚ. Jens Garðar svarar þannig gagnrýni á nýliðun í sjávarútvegi – þá staðreynd að ungt og framtaksamt fólk á erfitt með að hasla sér völl þar en eignarhaldið færist sífellt á færri hendur:
Að baki þessarra hugmynda er sú rómantíska sýn að ungir frjálshuga menn geti farið á litlum bátum og róið til sjávar – nýliðar í sjávarútvegi. Þessi hugmyndafræði átti kannski við fyrir nokkrum árum eða áratugum síðan – alveg eins og orfið og ljárinn voru eitt sinn helstu verkfæri íslenskra bænda eða konur og karlar að salta síld undir berum himni á síldarplönum um allt land.
Hins vegar er það Ari Edwald, forstjóri Mjólkursamsölunnar. Ari tók upp á því að dreifa grein eftir Ögmund Jónasson þegar mestur styrrin stóð um Mjólkursamsöluna fyrir stuttu. Ari hefur verið formaður formaður atvinnuveganefndar Sjálfstæðisflokksins. Ari sagði að þetta væri einhver besta grein sem hann hefði lesið lengi.
Lykilorð í grein Ögmundar var „frelsiskreddukjaftæði“, semsagt að þeir sem vildu auka frelsi í viðskiptum með búvörur væru haldnir vitlausum og vondum kreddum.