Ég missti mig yfir leiknum, eins og kannski fleiri, gat ekki alveg horft, fór frá, stóð álengdar, færði mig nær og svo aftur burt. Tók meira að segja einn stuttan göngutúr. Ekki hægt að sitja kyrr yfir svona.
Svo var ég alveg búinn að missa það og lofaði fjölskyldu minni heimsreisu ef Ísland myndi vinna. Það voru meira að segja vitni að því. Þau rukka mig kannski um þetta seinna.
En það var ekki eins og við værum ein. Íslenska liðið var hér dyggilega stutt af Grikkjum, Ítölum, Svíum, Norðmönnum – og meira að segja konu frá Færeyjum. Sigrinum var vel fagnað og alls staðar fengum við hamingjuóskir.
Maður er enn eins og skringilega léttur í höfðinu og getur ekki farið að sofa. Verður einhver bið á því.
Það er fallegt að sjá hvað íslenska liðið er samstillt, yfirvegað og prúðmannlegt. Það er einfaldlega mikil reisn yfir því. Það var dæmigert þegar Aron Einar Gunnarsson átti skot að marki undir lok leiks, það mistókst, og hann fór að skellihlæja.
Og þetta getur eiginlega ekki verið sætara – ensku fjölmiðlarnir eru lagstir í ógurlegar sjálfsásakanir, en vinur minn breskur blaðamaður sem fylgist vel með segir að þeir nefni fæstir hvað Íslendingar séu í raun góðir.
Fantastic performance, great story, you will have the whole world supporting you now. I hope the journey continues, and I hope you have a great party. The TV coverage here is embarrassing. It’s all about how crap England were, and nothing about how good Iceland were. You all must be so proud. Keep up the good work.
Svo má bæta því við að eftir að hafa horft á leiki dagsins tel ég mig hafa séð tvo bestu markmenn heims: Gianlugi Buffon og Hannes Halldórsson. Hannes er reyndar líka kvikmyndagerðarmaður, eins og skýrt hefur verið frá í erlendum fjölmiðlum, það segir sitt um liðið.
(Myndin er af Facebook-síðu Dags B. Eggertssonar.)
En svona lítur þetta út. Ekki alveg slæmur staður til að vera á!
Hér er svo forsíða Verdens Gang, víðlesnasta dagblaðs Noregs.
